Disable_right_click


Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

Τα λουλούδια προσεύχονται για τα παιδιά


Αναδύθηκε δάσος ζοφερό
απ' το πνεύμα μας 
κι εκάλυψε τον ορίζοντα. 
Μόνο ατραποί τρυπώνουν 
και χάνονται μέσα στο φόβο. 
Μέλλον δεν φαίνεται.

Τρέχουν, χορεύουν ανύποπτα
για ό,τι γίνεται πάνω τους
τα παιδια, ενώ γέρνοντας γύρω
και κάτω απ' τα πόδια τους, (ως
ν' ακούν τη βοή και να βλέπουν
το σύννεφο) σαν ένα απέραντο
υπαίθριο εκκλησίασμα
τα λουλούδια προσεύχονται.

Ν.Βρεττάκος

υγ: Καλό φθινόπωρο να'χουμε, αδέρφια!!!

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Σαν ημερολόγιο

Νύχτα. Στους πρόποδες μιας αστικής μεγαλούπολης. Τα φώτα της πόλης δε διακρίνονται καθαρά. Θες το καυσαέριο, θες η υγρασία, θες η ζέστη που ακόμη επιμένει μέσα στις άδειες τσιμεντένιες αστικές γωνιές.

Κάποιες φορές που νιώθω μπερδεμένος ή στεναχωρημένος, παίρνω τη μηχανή μου και κατηφορίζω προς τη θάλασσα. Έτσι έκανα κι απόψε. 

Το καλοκαίρι σχεδόν αφήνεται να σβήσει ήρεμα και φέτος. Ο λεπτός ήχος του κύματος που σιγοσβήνει στην ακρογιαλιά πάντα μου το υπενθυμίζει.

Όλα είναι ρευστά τελικά σ'αυτή τη ζωή. Στ'αλήθεια, όλα. Τη μια είσαι καλά, την άλλη -εντελώς στα ξαφνικά- αναρωτιέσαι πώς βρέθηκες σ'ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Τη μια τα οικονομικά σου είναι μαύρο χάλι, την άλλη κάτι συμβαίνει κι ανασαίνεις και λίγο βρε αδερφέ.

Το ίδιο και με την πίστη. Αν πεις ότι πιστεύεις, έρχονται οι κατραπακιές της ζωής να σου ταρακουνήσουν την γυάλα στην οποία οχυρώθηκες. Είμαστε στιγμιότυπα, είμαστε κάτι που συνεχώς αλλάζει. 

Όλα αλλάζουν εδώ. Όλα. Μόνο η αγάπη του Θεού που εκφράζεται με τους πιο απίθανους τρόπους είναι σταθερή: άλλοτε με μια αγκαλιά, άλλοτε με μια εξομολόγηση κι άλλοτε με ένα γλυκό βραδάκι στην παραλία. 

Είσαι παντού, Θεέ μου. Και τις στιγμές που ένιωθα μόνος και στεναχωρημένος, τότε ήσουν εκεί. Τότε ήσουν πιο πολύ από ποτέ δίπλα μου. Και τότε οι στεναχώριες γίνονταν προσευχές. Και οι προσευχές μπαλόνια που με έφερναν στην ομορφιά τ'ουρανού Σου.


Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια

Aν με βλέπουν να στέκομαι όρθιος, ακίνητος,
 μες στα λουλούδια μου,  όπως αυτή τη στιγμή,
θα νόμιζαν πως τα διδάσκω. Ενώ είμαι εγώ που ακούω
κι αυτά που μιλούν. Έχοντάς με στο μέσο, μού διδάσκουν το φως.

Πολύ μ'αρέσουν τα λουλούδια. Έχω στο χώρο εργασίας μου ένα μικρό ανθοδοχείο και κάθε δυο-τρεις μέρες βάζω κι από ένα άνθος.

Μ'αρέσουν πολύ τα λουλούδια, γιατί μοιάζουν πολλαπλά με μας τους ανθρώπους. Μου θυμίζουν το ότι είμαστε προσωρινοί σ'αυτή τη ζωή. Όμως, μπορούμε αυτό το λίγο που θα ζήσουμε να ευωδιάσουμε. Να ζήσουμε μια ζωή που να'χει νόημα, στόχο, σκοπό. Οι επιλογές μας ταυτοποιούνται με το εσωτερικό της καρδιάς μας και καθορίζουν την προσωπική μας πορεία.

Τα λουλούδια λίγο ζουν. Όμως, ομορφαίνουν την γη, την ατμόσφαιρα. Τα βλέπεις με την ποικιλία των χρωμάτων τους και χαίρεσαι! Κι όταν μαραθούν, γίνονται σκόνη. Χάνονται. Μένει μόνο η εμπειρία. 

Η ζωή μου είναι μια μικρή ανάσα στο άπειρο της δημιουργίας. Υπεραρκετή, όμως, για να νιώσω την ομορφιά. Την αγάπη. Το άπειρο της Αγάπης Του...

_απ'το ημερολόγιό μου

υγ: Δες σχετικές αναρτήσεις μου εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.
υγ2: Στο κάτω-κάτω μέρος της αόρατης γωνιάς υπάρχει μια μπάρα αναζήτησης. Εκεί μπορείς να γράφεις λέξεις-κλειδιά και να διαβάζεις για θέματα που σε απασχολούν.
υγ3: Το ποίημα με τα πλάγια κόκκινα γράμματα στην αρχή είναι "Το σεμινάριο" του Νικηφόρου Βρεττάκου

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

Η αναπάντεχη προσμονή της βροχής

Είσαι ψηλά.
Καρδιά, 
μάτια, 
ουρανός
όλα
Βουρκωμένα όλα.

Ανέβηκες ψηλά
κι αντικρίζεις μαγεμένος
τη θέα,
το μεγαλείο 
της θάλασσας
και τ'ουρανού.

Μα βλέπεις 
-κάποιες φορές συμβαίνει-
σύννεφα βαριά
ατμούς πυκνούς
κι άνεμους.

Και ξέρεις.
Η βροχή δε θ'αργήσει
να ξεπλύνει
τα πάντα.

Χάνεται για λίγο
το γαλάζιο,
χάνεται για λίγο
η απεραντοσύνη.

Καμιά φορά 
το τώρα ομορφαίνει
απότομα.
σκληρά.
Αληθινά.

Μα ξέρεις.
Η βροχή δε θ'αργήσει
να σου καθαρίσει 
την καρδιά

Τετάρτη 16 Αυγούστου 2017

Αφέσου

  
Όταν ο Θεός και η «σωτηρία» σου, γίνονται άγχος και εμμονή, τότε δεν θα ζήσεις καμία πνευματική εμπειρία. Όταν κάτι αγχωτικά το περιμένεις απλά δεν συμβαίνει. Ό,τι κάτι εμμονικά το κυνηγάς, διαρκώς ξεφεύγει, έστω κι από αντίδραση. 

 Ο άγιος Πορφύριος έλεγε, να φοβάσαι την αντίδραση του κρυφού εαυτού σου. Το ποτάμι είτε χτυπιέσαι, είτε ηρεμείς, αργά η γρήγορα θα σε πάει στην θάλασσα. Εσύ απλά αφήσου στην ροή του. Μην κάνεις τίποτα, απλά προσπάθησε να αφεθείς. Έλα όμως που όλα θέλουμε να τα ελέγχουμε, ε τότε είναι που τα πάντα μας ξεφεύγουν…

π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Τρίτη 15 Αυγούστου 2017

Κυριακή 13 Αυγούστου 2017

εσύ κάνε αυτό που μπορείς

"Εσύ κάνε αυτό που μπορείς· κάνε ό,τι μπορείς, χωρίς ν’ αγχώνεσαι, χωρίς ν’ αγωνιάς, χωρίς να ταλαιπωρείσαι. Αφού κάνεις αυτό που μπορείς και η συνείδησή σου σού καταμαρτυρεί ότι «έκανα ότι μπορούσα, μέχρις εδώ! Από εδώ και κάτω δεν μπορώ να κάνω τίποτα!» Τότε παραδίδεις το θέμα, το πρόβλημα, το παιδί σου, την υγεία σου, τα οικονομικά σου, ό,τι έχεις που σε βαραίνει το παραδίδεις στα χέρια του Θεού. Και τότε πράγματι, εκεί ο Θεός εμφανίζεται!"
Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος
πηγή: ομάδα ΙΧΘΥΣ

Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

ένα γλυκό 'γεια'

τω κρούοντι ανοιγήσεται
ζητείτε και ευρήσετε
αιτείτε και δοθήσεται υμίν
γρηγορείτε και προσεύχεσθε


Ανοίγω τα μάτια στην καινούρια μέρα. 

Κάνω τις δουλειές μου.

Ξαπλώνω το βράδυ αποκαμωμένος.


Μα, στο μεσοδιάστημα, πόσες στιγμές η ψυχή μου αναζήτησε το Χριστό μου; 

Νιώθω πως κάποιες φορές είμαστε ικανοί να κάνουμε σπουδαίες κινήσεις, να επιδείξουμε εντυπωσιακή αντοχή στον καύσωνα ή στον τεράστιο όγκο δουλειάς... Μα δεν μας είναι εύκολο ν'αντιληφθούμε πόσο ομορφότερη θα'ταν η ζωή μας αν Τον θυμόμασταν κάποιες στιγμές -τι γλυκές στιγμούλες!- μέσα στη μέρα. Ή αν του λέγαμε ένα απλό 'γεια' της καρδιάς ή ένα 'σ'ευχαριστώ που με ανέχεσαι και μ'αγαπάς' μέσα στη σιωπή της νύχτας. Πόσο όμορφη γίνεται μετά η ζωή! Με θέα στο πέλαγος της αγάπης Του!



Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

Μιας και πλησιάζει Δεκαπενταύγουστος


Δεκαπενταύγουστος δεν νοείται χωρίς νηστεία, συμμετοχή στις παρακλήσεις της Παναγίας, εξομολόγηση. 
----------------------------
Δυστυχώς πολλοί, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την υποκρισία κάποιων χριστιανών οι οποίοι από την μία νηστεύουν και από την άλλη κατακρίνουν, από την μία πηγαίνουν στις παρακλήσεις ψέλνοντας δυνατά και από την άλλη αδικούν τους
συνανθρώπους τους, φτάνουν στο σημείο να τα ισοπεδώνουν όλα. Δηλαδή φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η νηστεία εάν υπάρχει η συγχώρεση, δεν χρειάζεται ο εκκλησιασμός εάν υπάρχει καλοσύνη, δεν χρειάζεται ουσιαστικά ο τρόπος της Εκκλησίας εάν υφίσταται μία ανθρωπιστική ευαισθησία. Πλάνη. Μεγάλη πλάνη. Και δυστυχώς και κάποιοι ρασοφόροι υποστηρίζουν τις παραπάνω πλάνες.
----------------------------
Εάν δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον τρόπο που μας προτείνει η Εκκλησία είναι δικαίωμά μας, όμως μην το παίζουμε από την μία της Εκκλησίας και από την άλλη θεωρούμε την νηστεία ή την καθημερινή συμμετοχή μας στις παρακλήσεις της Παναγίας (και γενικότερα τον εκκλησιασμό) ή την συχνή εξομολόγηση ακραίες καταστάσεις. Διότι τελικά οι μεγάλοι ψεύτες είμαστε εμείς, που θέλουμε να αμνηστεύσουμε την έλλειψη του ασκητικού μας φρονήματος αναθεματίζοντας όλους τους άλλους που εάν νηστεύουν ή εκκλησιάζονται και εξομολογούνται τα κάνουν δήθεν επιφανειακά.
----------------------------
Μακάρι να νηστεύουμε και από τροφές και από τα πάθη μας πεινώντας για τον Χριστό. Δεν είναι ορθό προσπαθώντας δήθεν να

Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017

οι εχθροί του ζευγαριού

άρθρο του Κωνσταντίνου Γανωτή
Η πιο τρυφερή και ευαίσθητη σχέση στη ζωή είναι η σχέση του ζευγαριού. Κι αυτή η σχέση έχει ένα στόχο που μπορεί κανείς να τον πει και προορισμό· ο προορισμός του είναι να γίνουν ένα σώμα με δύο πρόσωπα, δηλαδή να πραγματώσουν την τέλεια ψυχική και σωματική οντότητα “ασυγχύτως και αδιαιρέτως”, όπως λέμε για τα τρία πρόσωπα-υποστάσεις της Αγίας Τριάδας.
Και όσο τρυφερή, μεγαλειώδη, κεφαλαιώδους σημασίας για την πραγμάτωση του προορισμού για την ευτυχία του ανθρώπου είναι αυτή η σχέση, τόσο ευαίσθητη είναι σε εξωτερικούς αλλά και σε εσωτερικούς πειρασμούς. Βλέπομε άλλωστε πόσες αποτυχημένες απόπειρες κάνουν οι νέοι, για να πετύχουν μία καλή σχέση, πόσο βασανίζονται και πληγώνονται συχνά από τις αποτυχίες και διαψεύσεις· και η σχέση κινδυνεύει να διαφθαρεί και διαλύεται πολύ συχνά. Όλες αυτές τις δυσκολίες, εμπόδια, αντιπάλους του ζευγαριού στην πραγμάτωση του προορισμού του ας τα ονομάσουμε εχθρούς του ζευγαριού και πρώτα ας τους επισημάνουμε αυτούς τους εχθρούς.
Ο πρώτος εχθρός του ζευγαριού είναι η ίδια η σφοδρότητα του συναισθήματος που τους κυριεύει. Αυτή η σφοδρότητα τους κάνει τολμηρούς και συχνά καυχιώνται γι’ αυτό. Στην πράξη όμως αυτή η σφοδρότητα αποδεικνύεται συνήθως σεξουαλική και αυτό ξεστολίζει τον έρωτα από τα ψυχολογικά και ηθικά του στολίδια και κατεβάζει τον έρωτα στους τρόπους της πορνείας. Το μεγαλείο του έρωτα αντιμάχεται την πορνεία. Η επιτυχία του ζευγαριού να ελέγξει τις έντονες επιθυμίες είναι η δόξα και η αλληλοεκτίμησή τους.
Η ανεξέλεγκτη ερωτική ορμή πριν από τον γάμο κυρίως, αλλά και μετά τον γάμο αποτελεί ένδειξη τουλάχιστον της πορνικής εμπειρίας των νέων πριν να γνωριστούν. Έτσι με τον αγώνα να συντηρήσουν οι δυο νέοι το υψηλό επίπεδο της σχέσης τους τούς γεμίζει αξιοπρέπεια και βαθαίνει τον έρωτά τους.
Ο άλλος εχθρός του ζευγαριού μπορεί να είναι οι συγγενείς τους, κυρίως οι γονείς.

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

για την αληθινή μετάνοια και εξομολόγηση


Άραγε μετανοούμε ποτέ; Καταλαβαίνουμε ποτέ το μέγεθος της αμαρτίας μας; Συνειδητοποιούμε την ανεπάρκειά μας; Έχουμε γκρεμίσει το αυτοείδωλό μας; Ομολογούμε την αμαρτία μας; Γιατί τελικά εξομολογούμαστε;

-------------------------
Λέγει ο Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης: “Ο άνθρωπος σπάνια αποκτά πλήρη επίγνωση της κατάντιας του. Κι αν καμια φορά έχουμε κανένα δακρυάκι και λέμε, “εγώ αμαρτωλός είμαι, Χριστέ μου, συγχώρεσέ με”, και τότε ψέματα λέμε. Κάποιος εγωισμός υπάρχει μέσα μας, κάποιο πλήγμα, κάποιο θέλημα, κάποια επιθυμία, κάποια ιδέα, κάποια επιδίωξις, κάποια αποτυχία, κάποια επιτυχία άλλου, κάποια απογοήτευσις· γιαυτό λέμε πως είμαστε αμαρτωλοί ή βγάζουμε δάκρυ, όχι διότι πραγματικά σκεφθήκαμε τον Θεόν”.
-------------------------
Τα παραπάνω παρατηρούνται έντονα κατα την εξομολόγηση των χριστιανών. Οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται επειδή κάτι στην ζωή τους “στράβωσε”. Δεν βλέπουν την αμαρτία τους, αλλά μένουνε στην θλίψη που έχουνε λόγο του προβλήματος που προέκυψε. Αυτό έρχονται να συζητήσουν με τον πνευματικό και όχι να ομολογήσουν την αμαρτία τους.
-------------------------
Έρχονται νέες κοπέλες και κλαίνε για την σχέση που είχανε, για την προδοσία που γεύτηκαν από το αγόρι τους. Δεν  έρχονται να ομολογήσουν τις σαρκικές τους αμαρτίες. Έρχονται για να παρηγορηθούν. Αν έβλεπαν από το παράθυρο το αγόρι τους να τις κάνει νεύμα, θα