Disable_right_click


Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Καλημέρα.


Για σήμερα δεν έχω κάτι καινούριο. Μου συνέβησαν κάποια γεγονότα που μ'έκαναν να θυμηθώ αυτήν εδώ την παλιά ανάρτηση. 
Καλημέρα. Εύχομαι να 'σαι καλά. 

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Η αγνεία της πόρνης και η πορνεία των "αγνών"

Ακολουθεί ένα υπέροχο κείμενο που συνάντησα στο blog του παπα-Λίβυου. Αξίζει να το επισκεφτείτε και να γίνετε συνδρομητές. Εμένα μ'έχει πολύ στηρίξει ο λόγος του.


" πάντα στην καρδιά μιας πόρνης θα κρύβεται μια παρθένος αγνή 
και στην καρδιά ενός μαθητή ένας προδότης"

Έχουμε πει πολλές φορές ότι η εκκλησία είναι ενας παράδοξος χώρος, γιατί παράδοξη για την κοσμική λογική είναι η αγάπη του Θεού. Στην εκκλησιαστική εμπειρία δεν υπάρχει δικαιοσύνη όπως την γνωρίζουμε στον κόσμο, αλλά μια παραδοξότητα αγάπης, που ως λέει και Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, είναι αδικία κατά κόσμο. Διότι ο Θεός δεν έχει δικαιοσύνη αλλά έλεος. Βασίσου, λέει, στην αδικία του Θεού που είναι η αγάπη Του.
Έτσι αυτές τις μέρες, μέσα στο πνευματικό και κατανυκτικό κλίμα της Μ. Εβδομάδος, θα ζήσουμε δύο αντιφατικά γεγονότα για την λογοκρατούμενη ηθική μας.
Θα αντικρίσουμε μια πόρνη να έρχεται σε ρήξη με το αμαρτωλό παρελθόν της και, ανατρέποντας κάθε έννοια ηθικής ευταξίας και νομικού φορμαλισμού, τύπου και κανόνων, να ελευθερώνεται μέσα στην αποδοχή και αγάπη του Θεού. Και από την άλλη έναν μαθητή, ένα ακόλουθο του Χριστού, να μετατρέπεται σε προδότη και ηθικό δήμιο του Κυρίου Του. Στους ναούς, θα ακούσουμε το τροπάριο της Κασσιανής, το οποίο αναφέρεται σε μια πόρνη γυναίκα που αγάπησε πολύ τον Χριστό μας και μετανοεί για την ζωή που πήρε λάθος. Και συγχρόνως με σπαρακτικό τρόπο θα απορήσουμε γεμάτοι ερωτήματα στην καρδιά μας, για την προδοσία ενός κοντινού και οικείου μαθητού. Έτσι για να μην ξεχνάμε ότι το να ακολουθείς τυπικά κάποιον δεν σημαίνει ότι τον αγαπάς ουσιαστικά.
Γιατί άραγε όμως οι άνθρωποι έχουν αγαπήσει αυτόν τον ύμνο, αυτό το περιστατικό και προσέρχονται σήμερα περισσότεροι από τις προηγούμενες μέρες στους ναούς μόνο και μόνο για να ακούσουν και να αισθανθούν αυτόν το ύμνο; Να οφείλεται μονάχα στο ωραίο μουσικό μέλος; Όχι βέβαια. Οπότε;
Αισθάνομαι ότι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να συγκλονίζονται από το τροπάριο αυτό, είναι το περιγραφόμενο περιστατικό και το βαθύτερο νόημα που αυτό προσκομίζει στην ανθρώπινη ψυχή.
 Μια πόρνη, ένας βαθιά αμαρτωλός άνθρωπος, μια πόρνη γυναίκα, περιθωριοποιημένη, αποτυχημένη κοινωνικά, ψυχικά και πνευματικά, βρίσκει όχι μονάχα εκ νέου την χαμένη ταυτότητα της, αλλά το σημαντικότερο γνωρίζει την αγάπη του Θεού, ερχόμενη σε βαθιά συμφιλίωση με την ψυχή της.  
Οι άνθρωποι απόψε το βράδυ, θα ταυτιστούν μαζί της. Θα αισθανθούν την δική τους αποτυχία να υπάρξουν σε ακεραιότητα και πληρότητα ζωής. Μια ζωής που έκτισαν χωρίς την παρουσία του Χριστού. Νιώθουν τα λάθη τους, τις δικές τους ελλείψεις, μα πάνω από όλα μια ζωή που χάθηκε σε αλλότρια πράγματα ανίκανα να θρέψουν την πείνα και την δίψα της ύπαρξής τους. Θα αισθανθούν ότι μέσα στο χώρο της εκκλησίας, στο βλέμμα του Χριστού, υπάρχει χώρος και χρόνος μετανοίας. Αλλαγής, επίγνωσης, νέας ευκαιρίας να χτίσουν μια κατά Θεό ζωή.  
 Μόνο μια κατηγορία ανθρώπων δεν μπορεί να νιώσει την ταπείνωση και την μετάνοια της πόρνης γυναικός, μα και την μεγάλη άνευ προϋποθέσεων αγάπη του Θεού. Κι αυτοί δυστυχώς από την εποχή του Χριστού μέχρι και σήμερα είναι οι λεγόμενοι «θρησκευόμενοι». Ας μην ξεχνάμε ότι η πόρνη μετανοεί και ο μαθητής προδίδει.
Γιατί, όμως, διαχρονικά αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται στην μετάνοια;
Διότι πρώτον η ζωή που ζουν, όσο και αν φαινομενικά περιγράφεται ως χριστιανική στην πραγματικότητα έχει απόλυτα κοσμικά στοιχεία, εξουσίας, δύναμης, αυτοδικαίωσης, ιδιοτέλειας, προβολής και επιβολής κ.α. που απλά ενδύονται ως λέει ο μέγας Ιωάννης της Κλιμακος, θρησκευτικό μανδύα. Δεύτερον, γιατί στην εκκλησιαστική εμπειρία ο στόχος της πνευματικής ζωής  δεν είναι η νέκρωση και απώθηση των επιθυμιών ή παθών μας, αλλά η μεταμόρφωση τους. Οι «αμαρτωλοί», οι άνθρωποι της κοσμικής ζωής όπως αναφέρουμε νάρκισσα πολλές φορές, αγαπούν, ερωτεύονται, υποφέρουν, κάνουν λάθη και αστοχούν, αλλά ζει και πάλλεται μέσα τους η ζωή, οι επιθυμίες. Απλά είναι σε λάθος κατεύθυνση, είναι διαστρεβλωμένα και στραμμένα σε λάθος στόχους και σκοπούς.
Όταν έρθει, όμως, η ώρα και βιώσουν το αδιέξοδο των επιλογών τους, τότε η μετάνοιά τους έχει δύναμη και ορμή. Η ίδια καρδιά που είχε την τόλμη και το θράσος της αμαρτίας, η ίδια έχει την ορμή και την δίψα της μετανοίας. Γιατί όταν ζεις μπορείς να πέσεις αλλά και να σηκωθείς, όταν όμως είσαι νεκρός η διαρκής πτώση σού φαίνεται ύπνος και μακαριότητα. Τότε προσποιείσαι τις αρετές για να καλύψεις τον φόβο και την ενοχή σου μπροστά στην ζωή.  Τότε υποτάσσεσαι στο νόμο ώστε ποτέ να μην γευθείς την Χάρι που ζητά αλήθεια, ειλικρίνεια, πρόσωπο να συνδιαλέγει και καρδιά να αγαπηθεί.
Γι'αυτό μην απορείτε όταν μεγάλοι αμαρτωλοί μεταμορφώνονται σε μεγάλους αγίους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, ναι έκαναν λάθος χρήση της θελήσεως, της επιθυμίας και των παθών τους, αλλά δεν κρύφτηκαν από την ζωή, ούτε πίστεψαν στην τελειότητα τους, πολλώ δε μάλλον δε κατήργησαν την καρδιά που ο Θεός έθεσε στα στήθη της υπάρξεως τους, έτσι ώστε να εφαρμόζεται σε αυτούς, το «Ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι ..»
παπα-Λίβυος

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Ψηλά. Στην ελπίδα την πιο αληθινή.

Υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές που οι δυσκολίες έρχονται τόσο απρόσμενα. Και με τόση σφοδρότητα που προς στιγμήν σαστίζεις... Παγώνεις... Και λες: "πώς να τα καταφέρω; Δε γίνεται". Η απόγνωση να παλεύει με τη λογική σ'έναν πόλεμο φριχτό...

Και μετά ξαναθυμάσαι όλες τις φορές που η απόγνωση σε είχε τυλίξει σαν παγωμένη αγκαλιά στο παρελθόν. Και νιώθεις εκείνο το ανατριχιαστικό σύριγμα του πόνου να σε διαπερνά. Και η αγωνία να σε χτυπάει αλύπητα σαν καταιγίδα....

Μα, μετά έρχεται στην καρδιά σου η γλυκιά ελπίδα. Θυμάσαι πως η αγάπη Του δε σ'άφησε να χαθείς. Σ'έπιασε απ'το χέρι κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Εκεί που είπες "Χριστέ μου, είσαι αδυσώπητος*". Εκείνη τη φριχτή, απεγνωσμένη στιγμή που ήσουν έτοιμος ν'αφεθείς στην αναπότρεπτη καταστροφή σου... Εκείνη την τελευταία στιγμή ήρθε συγκλονιστικά η λύτρωση. Τότε αναπνέεις βαθιά σαν τον ναυαγό που τον έσωσαν την ύστατη στιγμή από βέβαιο πνιγμό... Εκεί, στο μεθόριο...

Φίλε, είναι λογικό να νιώθουμε πόνο. Και θλίψη. Και φόβο. Άνθρωποι είμαστε. Μα έχουμε την ελπίδα μας εκεί ψηλά. Στον γλυκό, γαλάζιο ουρανό. Κι έχουμε φίλους που αν τους το ζητήσουμε ειλικρινά και ταπεινά, θα'ρθουν στη στιγμή να μας βοηθήσουν. 

Τ'ακούς; Τ'ακούς το ποδοβολητό του Άη-Γιώργη; Τα φτερουγίσματα του φύλακα-άγγελού σου; Βλέπεις τη στοργική αγκαλιά της μάνας μας Παναγιάς; Νιώθεις πως απ'το άπειρο τ'ουρανού τόσοι και τόσοι άγιοι μεσιτεύουν για σένα;

Νιώθουμε τόσο μόνοι την ώρα της θλίψης. Μα είναι τόσοι πολλοί αυτοί που περιμένουν να μας βοηθήσουν. Αρκεί να τους δώσουμε το χέρι. Ν'ανοίξουμε την καρδιά μας. Να κοιτάξουμε ψηλά. Ψηλά. Στην ελπίδα την πιο αληθινή.

Εύχομαι ν'αντέχεις. Να μη χάνεις την ελπίδα σου. Είμαστε όλοι μαζί: στον πόνο, στη χαρά, στην προσευχή. Στην ελπίδα. Πάρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνα. Καλή σου μέρα.

υγ: Φράση του Αγ.Σιλουανού του Αθωνίτη (βλ. τελευταίο μου σχόλιο εδώ)
υγ2: Εκεί που γράφω "ποδοβολητό", "ψηλά", "ελπίδα", "μαζί" έχει link.

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Πληρότητα ζωής: το μυστικό της

Στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο λίμνες, η λίμνη της Γαλιλαίας και η Νεκρά Θάλασσα.
Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι δέχονται και οι δύο τα νερά του ποταμού Ιορδάνη.

Αλλά η Γαλιλαία δέχεται τα νερά και τα αφήνει να φύγουν προς το Νότο. Η Νεκρά Θάλασσα δέχεται τα νερά του Ιορδάνη και τα κρατάει για τον εαυτό της.
Στη Γαλιλαία υπάρχει υπέροχη ζωή μέσα στην λίμνη και γύρω από αυτήν. Στη Νεκρά δεν υπάρχει ίχνος ζωής.
Η Νεκρά Θάλασσα δείχνει συμβολικά τι συμβαίνει όταν κάποιος κρατάει πράγματα για τον εαυτό του. Να δέχεσαι και να προσφέρεις. Αυτό είναι το μυστικό για να έχεις πληρότητα ζωής.
αρχιεπ.Αλβανίας, Αναστάσιου

πηγή: εδώ
υγ: Ευχαριστώ το φίλο που μου το προώθησε

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Κάτι σαν tweet

Τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή θέλουν ελάχιστες ή και καθόλου λέξεις για να ειπωθούν.

(φράση ενός φίλου. Με σημασία τεράστια...)

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Στης άνοιξης τα κέφια, στων λουλουδιών την ευωδιά



Σήμερα γιορτάζει ο άη-Γιώργης! Ο άγιος της άνοιξης. Ο άγιος ο τόσο θαυματουργός μα και τόσο αγαπητός όχι μόνο στους Χριστιανούς αλλά και στους Μουσουλμάνους. Είναι ο άγιος του Χριστός Ανέστη. Ο άγιος της χαράς, της άνοιξης, των λουλουδιών. Αυτός ο σπουδαίος στρατιωτικός που έκανε πράξη την αγάπη.

Για σήμερα, απλά θα σας υπενθυμίσω αυτήν ΕΔΩ την ανάρτηση. Που είναι ένα διπλό θαύμα που έκανε ο άγιος Γεώργιος σ'ένα καλό φίλο μου το 2012. 

Χρόνια πολλά!!! Πολλά!! Σ'όλους :)

υγ: Κάποια στιγμή θα πρέπει να σου μιλήσω και για τη θαυματουργή εικόνα του Αγ.Γεωργίου της Ι.Μ.Παντοκράτορος του Αγ.Όρους! Να μου το θυμίσεις!

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Αυτή τη νύχτα, απλά βγες!


Ένα απ'τα όμορφα αυτά ανοιξιάτικα βράδια, φόρα μια ζακέτα και βγες απ'το σπίτι σου. Μην κάνεις αυτά που συνήθιζες. Απλά βγες. Αποφάσισε να περπατήσεις κάπου ήσυχα. Μακρυά απ'τα πολυχύχναστα μπαρ και καφετέριες. Μακρυά απ'τη μαζική διασκέδαση που είναι κοπιαστική σαν την καθημερινότητα. Αυτή τη νύχτα απλά κάνε το κάτι διαφορετικό. 

Παρατήρησε τα καλώδια των στύλων της ΔΕΗ. Τη συνέχειά τους. Ξέρεις, ακόμα και τα καλώδια αυτά κρύβουν μαγικούς ήχους.
Πρόσεξε τα φώτα στις παρυφές της πόλης. Κι αυτά έχουν μια ολοδικιά τους μελωδία να σου τραγουδήσουν.
Μέχρι και οι διπλές γραμμές στους δρόμους. Ή το ποτάμι. Τα λουλούδια. Το καθετί κρύβει μέσα του ένα ταξίδι. Μια ξεχωριστή μελωδία. Σαν συμφωνία. Σαν μουσικό κομμάτι τόσο μοναδικό όσο και ο ήχος που ακούγεται απ'τα κατάβαθα της καρδιάς σου. (Αυτά, ξέρεις, είναι αλληλένδετα).

Ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος με τόση ομορφιά. Κι όμως εμείς συχνά προτιμούμε να μένουμε στα επιφανειακά, τα συνηθισμένα. Συνήθως όχι από εκούσια, στενόμυαλη πεισμοσύνη...

Φίλε/η, έχουμε ξεχάσει πως είμαστε πλασμένοι για τα ωραία, τα όμορφα. Έχουμε ξεχάσει να αναπνέουμε αληθινά. Έχουμε ξεχάσει να κοιτάζουμε τ'αστέρια. Ο Bill Watterson έχει πει κάτι πολύ εύστοχο: "Αν οι άνθρωποι κάθονταν έξω και κοιτούσαν κάθε βράδυ τ'αστέρια, πάω στοίχημα ότι θα ζούσαν τη ζωή τους πολύ πιο διαφορετικά"...

Χριστός ανέστη! Καλημέρα. Καλή αρχή σε ό,τι καλό κάνεις.

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Είμαστε πια οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι του πλανήτη!!!

Η συνταγή, το μυστικό για την μεγαλύτερη ευτυχία είναι κάτι που όλοι μας το αναζητάμε λίγο-πολύ!
Το θέμα είναι σε ποια κατεύθυνση το ψάχνουμε!

Θυμάσαι που, πριν περίπου 2 εβδομάδες, μου είπες ότι διαγνώστηκες με καρκίνο; Πόσο πόνεσες... Πόσο πόνεσαν οι δικοί σου... Θα'θελα να μπορούσα να φιλήσω τα χέρια σου, πονεμένε μου φίλε, να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω: "είσαι ήρωας". Όχι μόνο γιατί αντέχεις και αγωνίζεσαι και προσεύχεσαι. Όχι μόνο γι'αυτό. Αλλά και για το ότι είσαι ένας αναζητητής αληθινός της ευτυχίας.

Αυτά είναι τρελά πράγματα. Να βλέπεις πως το σώμα σου φθίνει, μα η ψυχή σου να'ναι τόσο αγωνιστική! Απίστευτα πράγματα... Κι έρχεται και η Ανάσταση για να μας αποτρελάνει όλους! Εκεί που όλα μυρίζουν θάνατο, σήψη, στεναχώριες και κλάματα, έρχεται εκείνο το μοναδικό ΦΩΣ να μας α π ο γ ε ι ώ σ ε ι!!! Έρχεται εκείνο το ολόγλυκο πρόσωπο του Χριστού μας με τέτοια δύναμη απ'τα έγκατα του Άδη που σπάει σαρωτικά τις αλυσίδες του πόνου!

'Ερχεται! Με τέτοια δύναμη και φως που οι καρδιές μας γεμίζουν φως! Τα μάτια μας γεμίζουν από γλυκά δάκρυα ευτυχίας! Οι ψυχές μας πετάνε από ευτυχία!

Καθώς ο Χριστός μας ανασταίνεται κι έρχεται με φόρα απ'τον Άδη, του φωνάζουμε κι εμείς γεμάτοι χαρά: "Χριστέ μου! Χριστέ μου"! Κι Εκείνος καθώς ανεβαίνει προς τον Ουρανό, μάς απλώνει το χέρι. Και ενώ οι θλίψεις μάς είχαν αποτελειώσει, τώρα κάνουμε την υπεράνθρωπη κίνηση και του δίνουμε του Χριστού μας το χέρι μας! Και ανεβαίνουμε κι εμείς μαζί Του. Με φόρα. Με πίστη. Με ελπίδα.

Α Ν Α Σ Τ Α Ι Ν Ο Μ Α Σ Τ Ε !! ΠΕΤΑΜΕ!! Τ'ΑΚΟΥΣ; ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΟΙ ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ!

Πού πήγες Άδη; Πού εξαφανίστηκες πόνε; Πού χάθηκαν τα δάκρυα της μοναξιάς, της θλίψης, της στεναχώριας;

Είμαστε τόσο δυνατοί τώρα που τίποτα δε μας φοβίζει! Είμαστε τόσο χαρούμενοι κι οι καρδιές μας κοντεύουν να σπάσουν απ'την τόση χαρά! 

Είμαστε σε τροχιά ουράνια! Είμαστε πια οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι του πλανήτη!

υγ: Γιώργο μου, αφιερωμένο σε σένα. Και σε όσους πονάνε και υποφέρουν.




Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Να σταθούμε λίγο στη σκιά του σταυρού...

Για μια ακόμη φορά εισερχόμεθα στη Μεγάλη Εβδομάδα. Ας μην εξαντλήσουμε τα "θρησκευτικά μας καθήκοντα" ανάβοντας ένα κερί ή περνώντας από μια εκκλησία. Ας σταθούμε λίγο στη σκιά του σταυρού. Μην σαν τους Ιουδαίους σκανδαλισθούμε από τον Σταυρωμένο ή μη κι εμείς σαν τους ειδωλολάτρες τον θεωρήσουμε μωρία. Πρέπει να περάσουμε οπωσδήποτε από τη Μεγάλη Παρασκευή για να πάμε στην λαμπροφόρα Κυριακή του Πάσχα. Δεν υπάρχει ποτέ ανάσταση, αν δεν προηγηθεί σταυρός. Δεν μπορούμε να πάμε κατευθείαν στο Πάσχα. Και μη λησμονάμε ότι σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο σταυρός. Ενώπιόν του ας γίνουμε όλοι πιο σώφρονες, συνετοί, σοβαροί, σεμνοί και ταπεινοί. Ο σταυρός μειώνει την ένταση των φωνών. Διδάσκει την αγία υπομονή και την οσία σιωπή.

απόσπασμα από τα εόρτια γράμματα από το Άγιον Όρος, Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου.
υγ: Ευχαριστώ πολύ τη φίλη Ε. που το επιμελήθηκε και μας το έστειλε! (Ήταν να μπει τη Δευτέρα, αλλά ξεχάστηκα)

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Αν επιλέξω την αγάπη θα πρέπει να εγκαταλείψω το εγώ μου

Το εγώ μου κρύβει τον εαυτό μου. Αυτό που ονομάζω αγάπη είναι ένα κάλπικο νόμισμα. Τι βγαίνει από αυτή την “αγάπη”; Σχάσεις και όχι σχέσεις. Το αληθινό νόμισμα της αγάπης είναι πολύ ακριβό. Αγοράζεται μόνο με το κόστος να χάσω το εγώ μου. Το εγώ είναι ένα σύννεφο, ένας καπνός, ένα όνειρο. Κι όμως το υπηρετώ διαρκώς. 

Όταν κατανοώ βαθιά μέσα μου δίνοντας χώρο στον διπλανό μου, εγκαταλείποντας το εγώ μου, τα προβλήματα είναι ψεύτικα, ανυπόστατα. Δεν υπάρχει τρόπος, δεν υπάρχει πρέπει. Δεν υπάρχουν συνταγές. Ο καθένας είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος στον κόσμο και αξίζει να διεκδικήσει τη θέση του. Γι’ αυτό η κριτική που βάζει σε ένα κουτί τη συμπεριφορά του άλλου κόβοντάς τον και ράβοντάς τον στην εμπαθή, θεληματάρικη, ιδεατή φαντασίωση δεν έχει κανένα μα κανένα νόημα. 

Το θέμα είναι να γνωρίσω τον εαυτό μου πέρα από όσα κλουβιά μου φόρτωσαν ή κουβαλώ με τις συμβατικές συνθήκες. Τότε είναι ατόφιος, πέρα από μπογιές γονιών, περιβάλλοντος, καθωσπρεπισμού. Ενός λανθασμένου εγωισμού που διώχνει κάθε ευκαιρία συνάντησης με τον άλλο, κάθε υποψία κοινωνίας με την διπλανή εικόνα που αποτελεί σφραγίδα ενός άπειρου, άυλου, άκτιστου Θεού που χαρίζει την πνοή του κι ύστερα αναλαμβάνει όλη μα όλη την ευθύνη του ανθρωπίνου γένους σηκώνοντας στον ώμο του τον σταυρό. Αναλαμβάνει την ευθύνη την δική μου να αστοχώ να κοινωνώ με τον ίδιο μέσα από τον συνάνθρωπο, με τον θάνατο, με το αίμα του. 

Η εγκατάλειψη των/του εγώ είναι θάνατος για να έρθει να γεννηθεί στο περιγραπτό μου σώμα, στο νου μου, αυτή η αγάπη. Αυτή η αδιάκοπη ακόρεστη συγχωρητική αγκαλιά! Θέλει αγώνα, άσκηση, λήθη σε όσα είναι παρελθόν και συναίσθηση της θέσης μου. Απέχω αλλά δεν εγκαταλείπω. Δεν εγκαταλείπω την διάθεση να βηματίσω προς αυτή την κατάσταση. Να την ζήσω κάποτε.

Το υπέροχο αυτό κείμενο το βρήκα εδώ. Απ'το προσεγμένο, σοβαρό, διεισδυτικό blog "Αντι-ρήσεις". Να το παρακολουθείς και συ, αν θες. Καλημέρα. Καλημέρα, καλή Μ.Τετάρτη.

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Το πρελούδιο της χαράς της ατέλειωτης

Τι κοιτάζεις; Πες μου.

Όλ'αυτά που επιθυμείς


που βλέπεις


που ορέγεσαι


κάποτε θα γίνουν στάχτη


που θα χαθεί


στο σούρουπο της νύχτας.




Είσαι φτιαγμένος για τα ουράνια


κι όμως σκορπίζεσαι


παλεύεις


για τα ψεύτικα χθόνια.


Για το τίποτα.




Είσαι κάτι ανώτερο


απ'της βουλιμίας σου


το ατέλειωτο βάσανο.


Καμωμένος είσαι σοφά


απ'το άπειρο 


γαλάζιο τ'ουρανού.

Κι από αγάπη .




Νιώσε το.


Αγκάλιασέ το.


Και θα πετάς.


Ευτυχισμένος.

Αιώνια.



Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Τις αλήθειες που ζωγραφίζονται στα μάτια

(...) και κοίταξε αν τα μάτια  θα σε πείσουν. Γιατί τίποτα δεν αγγίζει πιο αληθινά απ'τα μάτια. Στο βλέμμα μπορείς να βρεις τις απαντήσεις που ζητάς. Όχι στα λόγια. Τα λόγια μπορούν να χαθούν, να ξεχαστούν σαν παροδικό φύσημα τ'ανέμου. 

Το βλέμμα, όμως, σπάνια λέει ψέματα.
Γιατί είναι το παράθυρο του ιερού της καρδιάς.
Κι η καρδιά καθρεφτίζεται ολοκάθαρα στο βλέμμα. 
Στη ματιά. Στην όψη. Εκφράζεται τόσο αληθινά. 

Πολλές φορές τα λόγια είναι αδέξια -δε μπορούν να εκφράσουν αυτά που η καρδιά εκρηκτικά ζει και νιώθει. Μυστήριο ανεξερεύνητο το πώς χωράει μέσα σ'ένα βλέμμα όλο το παλάτι της καρδιάς!

Αυτή ν'ακούς.
Να εμπιστεύεσαι. 
Να φροντίζεις. 
Ν'αγαπάς.


Μεγάλη Δευτέρα σήμερα. Μπήκαμε στην εβδομάδα των Παθών. Έλα. Έλα ν'ακολουθήσουμε μυστικά, ταπεινά, αθόρυβα τη πορεία του Χριστού. Του τόσο παρεξηγημένου στην εποχή μας.
Όπου να'ναι ξημερώνει. Ο ορίζοντας αρχίζει απαλά να φωτίζει. Μακάρι να γίνει το ίδιο και στις καρδιές μας... Μακάρι ν'αφήσουμε το θεϊκό του βλέμμα να σταλάξει λίγη Χάρη στις κρύες μας καρδιές. Για να γαληνέψουμε... 

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Η φωτογραφία της εβδομάδας


London eye. Διακρίνεται στα δεξιά Parliament και Big Ben. Πριν λίγο καιρό. Και όλως περιέργως στο Λονδίνο είχε πολύ καλό καιρό και αρκετό ήλιο!

Σάββατο 12 Απριλίου 2014

Μια σκηνή που με έχει σημαδέψει βαθιά

Είναι η πασίγνωστη σκηνή απ'την καταπληκτική ταινία Braveheart. Που, όμως, με έχει σημαδέψει απ'την πρώτη φορά που την είδα. Σου το εκμυστηριεύομαι. (Δες το σε HD ανάλυση). Έχει τόσα πολλά να μου πει που τα λόγια απλά χάνουν την αξία τους...

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Κάτι που διάβασα

Διάβαζα κάτι στον γέροντα Εφραίμ της Αριζόνα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Το κατέγραψα στο κινητό μου και το μοιράζομαι μαζί σου: "Μη ξεχνάμε ότι κάθε μεγάλη αγάπη είναι σταυρωμένη αγάπη. Κάθε προσφορά είναι θυσία και κάθε θυσία έχει την αξία της".

Παρασκευή σήμερα. Καλή συνέχεια εύχομαι. Με χαμόγελο κι αγάπη. Χίλιες υπέροχες καλημέρες!

υγ: Η φωτογραφία είναι από σταθμό τραίνων του Cambridge (χαμηλής ανάλυσης, απ'το κινητό μου)
υγ2: Και πάλι ευχαριστώ για τα σχόλια, τα mail και τα μηνύματά σου! 
υγ3: Τα ονόματα που μου δίνεις για προσευχή, τα στέλνω και σε ανθρώπους που η προσευχή τους έχει δύναμη. 
υγ4: Γιώργο, Ελένη, Δήμητρα, Παναγιώτα, ιδιαίτερες πολλές ευχές. Κουράγιο! Ανάβουμε μια φωτιά ελπίδας να πλημμυρίσει φως ο νυχτερινός ουρανός. 

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Ψηλαφίζοντας

Ζήσαμε πάντοτε αλλού 
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί(1).


Μου είπες πως δεν την αντέχεις άλλο τη σχέση σου. Πως περπατάς πια ένα μονοπάτι που δεν έχει καθόλου ομορφιά. Μου είπες πως δε σε καταλαβαίνει. Σου είπε πως στο βλέμμα σου δεν αναγνωρίζει πια τον άνθρωπο που γνώρισε εκείνη την πρώτη φορά...

Οι σχέσεις είναι κάτι το εξαιρετικά δύσκολο, ξέρεις. Γι'αυτό και είναι εξαιρετικά όμορφες όταν βρεθεί εκείνο το κουμπί που εκτοξεύει στον ουρανό εσένα κ τον άνθρωπό σου! Η σχέση σου είναι κάτι το πολύ ιερό. Κάτι το μονάκριβο. Σαν ένα σπανιότατο, πανέμορφο λουλούδι που μια φορά γεννήθηκε στη γη και ποτέ δε γίνεται να ξανανθίσει το ίδιο ακριβώς. Δεν αξίζει, λοιπόν, να παλέψεις; Να κάνεις τα πάντα για να διατηρήσεις αυτή τη φλόγα που τώρα τρεμοσβήνει -όπως μου'πες; 

Λένε πως οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Λένε πως οι σχέσεις είναι ένα αερόστατο που κάποτε τελειώνει από καύσιμα και τελικά συντρίβεται. Λένε... Και τι δε λένε...

'Ασ'τους να λένε!

Βάλε το Χριστό στη σχέση σου και θα τη δεις ν'απογειώνεται ξανά! Εκείνος μπορεί να πάρει τα φθαρτά και να τα κάνει αιώνια! Μπορεί να πάρει τη λύπη σου και να την κάνει χαρά τόσο μεγάλη που δε θα το χωράει ο νους σου! Θυμήσου πως Εκείνος νίκησε το θάνατο! Ακόμη κι αν σου φαίνονται αυτά ψευτιές και παραμύθια, δε νομίζεις πως αξίζει να δώσεις ταπεινά μια ειλικρινή ευκαιρία; 

Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε πως "αν έχεις λύπη, ο Χριστός σου λείπει". Κι ο γέροντας Πορφύριος είχε πει το συγκλονιστικό: "'Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο. Κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ, τι αντάξιο έχει να δώσει; Δίνει τον εαυτό του!"

Να θυμάσαι πως η σχέση σου αναλογικά είναι όπως η σχέση σου με το Θεό. Θέλουν δουλειά και οι δυο σχέσεις. Πάλι, ο γέροντας Παΐσιος είχε πει: "Πέτα απ'τη ζωή σου το εγώ σου. Και ξέρεις πού θα το βρεις; Στην αγκαλιά του Θεού". Αυτό δοκίμασε να κάνεις και στη σχέση σου: διώξε τα εγώ σου. Διώξε αυτές τις ατέλειωτες βαθιές σκιές των παθών σου που θέλουν να κυριαρχήσουν στην καρδιά σου. (Ίσως, το εμπόδιο να μην είναι ο άνθρωπός σου, αλλά ο κακός εαυτός σου που με μίσος πολεμάει την καλοσύνη που θέλει ν'ανθίσει μέσα σου). Αγάπη και εγώ είναι δύο έννοιες που ποτέ δε συνταιριάζονται. 

Κοίταξε τον άνθρωπό σου στα μάτια που τώρα είναι δακρυσμένα. Θυμήσου πώς ήταν στην αρχή: με τ'αστέρια στα μάτια και τον άνεμο στα μαλλιά(2). Και χέρι-χέρι ξαναψάξτε αυτό που είχατε, παρέα -τώρα πια- με το Χριστό. 

Ποτέ δεν είν'αργά για να γυρίσεις πίσω(3)! Κλείνω μ'ένα τετράστιχο αγαπημένο:
"με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας. λάθος!
Κι αλλάξαμε ζωή".(4)


υγ1: Του Τάσου Λειβαδίτη
υγ2: Του Αντουάν ντε Σαιντ Εξιπερύ
υγ3: Εδώ
υγ4: Του Γιώργου Σεφέρη
υγ5: Η πρώτη φωτογραφία είναι από ταξίδι μου στη Σιμωνόπετρα, Άγ.Όρος (ανεπανάληπτη εκείνη η στιγμή της φωτογραφίας...). Η δεύτερη φωτογραφία θυμάμαι είναι κάπου από tumblr -δε θυμάμαι ακριβώς από πού.

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Μοναδικές στιγμές

Ήμουν για περπάτημα χτες, αργά το απόγευμα, στην ακροθαλασσιά. Χωρίς παπούτσια. Με γυμνά πόδια. Εκεί που τα ταξιδεμένα κύματα έρχονται ν'αγγίξουν την αμμουδιά. Και να πουν τις ιστορίες τους. 
Ο ήλιος έτοιμος να γείρει στο υγρό του καταφύγιο στο βάθος του ορίζοντα, σκορπίζοντας τα πι'όμορφά του χρώματα. Οι βαρκούλες λικνίζονταν αργά στο λιμάνι. Κι ο αέρας φυσούσε αργά συμμετέχοντας κι αυτός στην υποβλητικότητα του ρυθμού...
Ένιωσα συγκλονισμένος απ'το μεγαλείο της φύσης. 
Τι πι'όμορφο να ζητήσει κανείς;


Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Η ζωή σαν ένα...μικρό σκοινί

Παιδευόμουν μ'ένα θέμα της δουλειάς χτες το απόγευμα. Και σκεπτόμουν πιθανούς τρόπους για να λυθεί θετικά το θέμα. Ασυναίσθητα άρχιζα να παίζω μ'ένα μικρό σκοινί που κάποτε ήταν σελιδοδείκτης στο ημερολόγιό μου.

Σε κάποια φάση συνειδητοποίησα πως βρήκα τη λύση χάρη σ'αυτό το μικρό σκοινάκι!

Τι έγινε:
Με το μικρό αυτό σκοινί έφτιαχνα διάφορα σχήματα καθώς σκεπτόμουν: κύκλο, τρίγωνο, σταυρό, βελάκι, κλπ... Και η εξής σκέψη γεννήθηκε μέσα μου: "Έτσι δεν είναι και η ζωή μας; Ένα τέτοιο σκοινί; Εμείς αυτό που κάνουμε είναι να αντιδρούμε στα ερεθίσματα. Ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Δράση και αντίδραση"!

Άρα, για κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα άλλος μπορεί να λάβει δυναμική στάση, άλλος παθητική, άλλος να το δει με εφευρετικότητα, άλλος με ελπίδα ή απογοήτευση. Προσωπική γραμμή πλεύσης.

Σημασία έχει το πώς θα δράσεις. Στη ζωή μπορείς να χαράξεις τη δικιά σου άποψη παρόλο που δεν ελέγχεις πάντα τα ίδια τα γεγονότα που σου συμβαίνουν. Αυτό, όμως, είναι την ίδια στιγμή και το σπουδαίο! Εσύ τι πιστεύεις;


Σάββατο 5 Απριλίου 2014

Έκτακτο

Καλό μεσημέρι, αδέρφια.
Πώς είστε;
Να θυμάστε στην προσευχή σας και ένα νέο παιδί που ταλαιπωρείται από καρκίνο. Τον λένε Γιώργο.
(Δώστε και το όνομά του στην εκκλησία αν μπορείτε).
Να θυμάστε πως είμαστε όλοι μαζί ένα. Μαζί πονάμε, μαζί ελπίζουμε, μαζί χαμογελάμε.

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Η ομορφότερη καρδιά

Κάποτε ένας νεαρός είχε σταθεί στη μέση της πόλης και φώναζε ότι είχε την ομορφότερη καρδιά σʼ όλη την περιοχή. Μεγάλο πλήθος μαζεύτηκε, κι όλοι θαύμαζαν την καρδιά του, που ήταν τέλεια. Δεν υπήρχε ούτε σημάδι, ούτε το παραμικρό ψεγάδι πάνω της. Κι όλοι τότε συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιο όμορφη καρδιά που είχαν δει ποτέ τους.

Ο νεαρός μας ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος στάθηκε μπροστά στον κόσμο κι είπε:
"Όμως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς".

Ο κόσμος, αλλά και το παλικάρι, κοίταξαν την καρδιά του γέροντα. Χτυπούσε δυνατά, όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στη θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα, που όμως δεν ταίριαζαν καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελλωτές άκρες. Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα, απʼόπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια.
Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο - πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν ;

Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου, είδε τα χάλια της και γέλασε.
-”Πλάκα μας κάνεις ;” είπε. “Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στη δικιά σου και στη δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια, ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα.”
-”Μάλιστα” είπε ο γέροντας, “η δική σου δείχνει τέλεια, όμως δεν θʼ άλλαζα ποτέ μου τη δική μου καρδιά με τη δική σου. Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου - κόβω ένα κομμάτι της καρδιάς μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στη θέση του άδειου μέρους της καρδιάς μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια, έχω μερικές αγκαθωτές άκρες, που όμως τις λατρεύω γιατί μου θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε.”

“Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου, και ο άλλος δεν μου έδωσε πίσω ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα - ξέρεις, το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρʼ όλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και γι'αυτούς τους ανθρώπους, κι ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι θα πει πραγματική ομορφιά ;”

Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός, με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά του. Προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια, νεανική και όμορφη καρδιά του, και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στο γέροντα με χέρια που έτρεμαν. Ο γέρος τότε πήρε αυτή την προσφορά, την έβαλε στην καρδιά του, και μετά πήρε λίγη από την κατακομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε πάνω στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι και απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες.

Και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του, που δεν ήταν πια τέλεια, ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα και στη δική του καρδιά.

Βρήκα αυτό το πανέμορφο κείμενο στο φιλικό blog του Λάζαρου και στο παρουσιάζω κι εδώ στην αόρατη γωνιά. Καλημέρα! Καλή δύναμη! Να χαμογελάς :)


Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Τι σημαίνει ζωή για σένα

Αν ρωτήσεις έναν ψαγμένο ζωγράφο, θα σου απαντούσε με αποφασιστικότητα πως η ζωή είναι μια τεράστια ζωγραφιά. Δεν έχει πάντα όμορφα και ζωντανά χρώματα. Έχει και σκούρες πινελιές σε διάφορους τόνους.

Αν ρωτήσεις έναν αφοσιωμένο μουσικό, θα σου έλεγε πως ζωή είναι ένα σύνολο από μελωδίες και νότες. Άλλες χαρούμενες κι άλλες όχι. Αλλού ο ρυθμός της μελωδίας είναι γοργός κι αλλού αργός. Τίποτε σίγουρο, τίποτε προκαθορισμένο.

Αν ρωτήσεις έναν αθλητή τι σημαίνει ζωή γι'αυτόν, θα λάμβανες την απάντηση ότι ζωή είναι η αδιάκοπη προσπάθεια που κάνεις για να βελτιώνεσαι καθημερινά στοχεύοντας στο ξεπέρασμα λίγο-λίγο των ορίων σου.

Φίλε/η, κάθε άνθρωπος παρατηρεί τον κόσμο μέσα απ'το παράθυρο των ματιών του.

Γι'αυτό και λέμε πολλές φορές ότι οι καταστάσεις μάς επηρεάζουν, μας διαπλάθουν και μας διαμορφώνουν. Γι'αυτό και κάποιες φορές γινόμαστε περισσότερο ή λιγότερο ευαίσθητοι ή αναίσθητοι: ανάλογα με τις καταστάσεις και το χαρακτήρα μας.

Ζωή είναι όλα τα παραπάνω. Μα, ας μη ψάχνουμε δικαιολογίες. Ζωή είναι το σύνολο των στιγμών που ζούμε αληθινά. Που παλεύουμε για κάτι με νόημα. Που ενεργούμε. Που νιώθουμε τους χτύπους της καρδιάς μας και ξέρουμε πως δεν πάνε χαμένοι. Τελειώνω με μια φράση του Τάσου Λειβαδίτη που, νομίζω, ταιριάζει: "Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή". Τι λες; Πάμε να το παλέψουμε; Να ζήσουμε όσο πι'όμορφα μπορούμε;

Πολλές, πολλές ευχές και καλημέρες!

υγ:  Η φωτογραφία είναι o πίνακας του Renoir, "Oarsmen at Chatou"

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Τα πι'όμορφα μάτια

Συχνά, ο πιο μεγάλος πόνος γεννάει τα πι'όμορφα μάτια.
Καλήμέρα, αδέρφια! Να εύχεστε. Να αντέχετε.

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Έκτακτο

Καλησπέρα. Βάλ'τε στην προσευχή σας και μια Ιωάννα.
Καλό ξημέρωμα, φίλοι.

Νότες του πόνου

Καιρό είχα ν'ανοίξω αυτή την πόρτα.
Τα βήματά μου γυρόφερναν σ'άλλα μονοπάτια.
Μα σαν απότομη βροχή ήρθε στη ζωή μου.

Είναι περίεργος ο αέρας πια.
Οσφραίνομαι τη σκληρή του παρουσία.
Μου δείχνει ένα περίεργο κόσμο.

Πού τελειώνει το μυστήριό σου;
Ψάχνω άγκυρα να μη βυθιστώ.
Γιατί, πόνε, ήρθες έτσι απρόσκλητος;

Φτερά γίναν πια τα δάκρυα.
Μα κάθε που δακρύζω βαραίνει η καρδιά.
Και δυσκολεύομαι να πετάξω. 

Παίρνω ανάσες, κάνω ευχές.
Και πετάω παραγάδια ψηλά.
Ανάμεσα στ'αστέρια.

Πού τελειώνει ο ουρανός;
Πού τελειώνουν τα δάκρυα;
Σε ποιο αστέρι πετά η ευτυχία;

(Εμπνευσμένο από ένα mail που έλαβα. Aφιερωμένο στις ψυχούλες εκείνες που δοκιμάζονται σκληρά απ'το μυστήριο του πόνου). Καλό μήνα, αδέρφια.