Disable_right_click


Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Ανακοίνωση

Πολλές καλημέρες καλέ/ή μου φίλε/η!

Συγχώρα με που δεν απαντώ στα σχόλιά σου. Δε σε ξεχνώ. Ο χρόνος μου ο ελεύθερος είναι λέξη ανύπαρκτη πλέον! Το παλεύω με τις αναρτήσεις όσο μπορώ. Η αόρατη γωνιά κάνει αγώνα μεγάλο για να συνεχίσει να ενημερώνεται καθημερινά. Η αγάπη σου μου δίνει κουράγιο και η προσευχή σου με στηρίζει.

Καλή συνέχεια, η Παναγιά μαζί μας.


Η φωτογραφία της εβδομάδας


Ρόδος

υγ: Μαριέλα, πολλά ευχαριστώ!

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Quand ma mére chantait

Ένα απ'τα πιο αγαπημένα μου μουσικά κομμάτια. 

Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, έβαζε ο πατέρας μου στο pick up το δίσκο James Last-Richard Clayderman ''Il la toujours du soleil...au-desus des nuages'' και ταυτόχρονα άναβε το τζάκι. Όμορφες αναμνήσεις...

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Δεν αγοράζεται η αγάπη

Ένας αγρότης πουλούσε κουταβάκια. Έφτιαξε λοιπόν μια πινακίδα κι όπως έβαζε το τελευταίο καρφί, αισθάνθηκε κάποιον να τον τραβά από το μανίκι.Γύρισε κι είδε ένα μικρό αγόρι.....''Κύριε, θέλω να αγοράσω ένα κουταβάκι" είπε το αγόρι. 

Ο αγρότης σκέφτηκε λίγο και απάντησε: -"Ξέρεις, αυτά τα κουταβάκια είναι από πολύ σπουδαίους γονείς και στοιχίζουν πολλά χρήματα." Το αγόρι χαμήλωσε το κεφάλι για ένα λεπτό. Μετά έβγαλε από τη τσέπη του μερικά κέρματα... τα έτεινε στον αγρότη και ρώτησε: "Έχω αυτά τα χρήματα. Φτάνουν για να αγοράσω ένα κουταβάκι;" Ο αγρότης έβγαλε ένα σφύριγμα και στη στιγμή πετάχτηκε από το σκυλόσπιτο η μαμά σκύλα κι από πίσω της τρέχοντας πέντε γούνινες μπαλίτσες. Το αγόρι τα κοιτούσε με μάτια γεμάτα ευτυχία. Ξαφνικά, είδε μια ακόμα γούνινη μπαλίτσα να έρχεται προς το μέρος τους, ακολουθώντας όμως με μεγάλη δυσκολία τα άλλα κουτάβια. Σερνόταν και αγωνιζόταν να τα φτάσει.


-"Αυτό θέλω" είπε το αγόρι...
- "Μα δεν μπορείς να πάρεις αυτό" είπε ο αγρότης.
"Δεν θα μπορέσει ποτέ να τρέξει και να παίξει όπως τα άλλα κουτάβια"...


Το αγόρι έσκυψε και σήκωσε το μπατζάκι του παντελονιού του αποκαλύπτοντας δύο ατσάλινες λάμες να συγκρατούν το πόδι του και να καταλήγουν σε ένα ειδικό παπούτσι...
- "Βλέπετε κύριε" είπε το αγόρι,ούτε κι εγώ μπορώ να τρέξω πολύ καλά και θα χρειαστεί στη ζωή του κάποιον να τον καταλαβαίνει"... Ο αγρότης με δάκρυα στα μάτια έσκυψε, πήρε το κουτάβι και το απόθεσε στην αγκαλιά του αγοριού.
-"Πόσο κάνει;" ρώτησε ο μικρός.
-"Τίποτα δεν κάνει" είπε ο αγρότης...
Το μικρό αγόρι του είχε δώσει το μεγαλύτερο μάθημα ζωής...

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Άτιτλο

Ναι. 
Και όμως είμαι ακόμα εδώ. 
Ακούς; 
Δεν τα παρατάω. 
Μπορεί να λυγίζω για λίγο,
μπορεί να με δεις να κλαίω...

Μα η καρδιά μου είναι λιοντάρι.
Προσεύχομαι και ξανασηκώνομαι.
Κοίτα με.
Δες, τα δάκρυα γίνηκαν φωτιά.
Δες, ο πόνος μου, αετού ματιά.

Όσο αναπνέω, θα παλεύω.
Ποτέ μου δε παραδίνομαι.
Ακούς;
Ποτέ.

αφιερωμένο με όλη μου την καρδιά σε όσες ψυχές πονούν. Ας γίνουμε όλοι μια βροντερή φωνή προσευχής. Αδέρφια, ο πόνος μάς ενώνει. Ποτέ, μα ποτέ, μη κουραστείτε να ελπίζετε. Ποτέ.


Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Ο κόπος για το Χριστό

Στα πρώτα βήματα της προσπάθειάς μου να γνωρίσω το Χριστό, έκανα κάποιες φορές πράγματα για το Χριστό που μου έφερναν κόπωση, κούραση. Κάτι σαν σφίξιμο στην καρδιά. Πήγα τότε στον πνευματικό μου και του το είπα. Και μου είπε: "Παιδί μου, ο Χριστός είναι ελευθερία. Να μην κάνεις πράγματα για το Χριστό με το ζόρι". Και "έτυχε" να πέσει στα χέρια μου την ίδια μέρα το υπέροχο βιβλίο του γέρ.Πορφυρίου "Βίος και Λόγοι" και ξεφυλλίζοντας για πρώτη φορά τις σελίδες του, έπεσα στο παρακάτω απόσπασμα:
Όταν αγαπάεις το Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος για να ζεις το Χριστό. Αλλ'αυτός ο κόπος δε γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ό,τι κάνεις αγγάρια, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για το Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυσις(...). Ο έρωτας θέλει προσπάθεια;

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Πώς να βαδίζεις (γέρ. Παΐσιος)


Όταν πάει κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. Ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάσει. Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει! Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του. Και όταν έχει και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζει με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; Την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από ’κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. 
Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Άγιων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ’ εμάς. Η τιμιότης του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τι­μιόξυλο. Αν ένας δεν είναι τίμιος και έχει Τιμιόξυλο, είναι σαν να μην έχει τίποτε. Ένας και Τιμιόξυλο να μην έχει, αν είναι τίμιος, δέχεται την θεία βοήθεια. Και αν έχει και Τιμιόξυλο, τότε!…


(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Λογοι» -Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Α΄. Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης)

Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε!

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Εκέκραξα προς Σε

Σε φωνάζω. Τ'ακούς;
Εσένα, Χριστέ μου, Κύριέ μου.
"Υμείς φίλοι μου εστέ"
έλεγες με το θεϊκό σου στόμα.

Η καρδιά μου, όμως, αντιδρά.

Φωνάζει, πονάει, υποφέρει.

Κύριε εκέκραξα προς Σε.

Εισάκουσόν μου, Κύριε!

Πού κρύβεσαι; Γιατί δε σε βλέπω;

Είσαι τόσο αδυσώπητος...

Σ'εσένα φωνάζω, Χριστέ μου.

Ο κόμπος μου δάκρυ έγινε πια.
Και το δάκρυ μου
πύρινη προσευχή.

Έλα, Κύριε.

Έλα να με γαληνέψεις.

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Μπορούν τα χρήματα να αγοράσουν την ευτυχία;

Μπορούν τα χρήματα να αγοράσουν την ευτυχία; Ένα πολύ όμορφο βίντεο που μου έστειλε η καλή φίλη Βάγια, την οποία και ευχαριστώ πολύ! Γεμάτο πολλά αξιόλογα παραδείγματα και πίνακες-σχέδια-εικόνες.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Της Παρασκευής... Της νηστείας...


Μ'αυτούς τους ύμνους κλείνω την εβδομάδα την καθαρά. Εύχομαι να μη σε κούρασα, να μη σου φάνηκαν μονότονα. Απλά ήθελα να σε πάρω απ'το χέρι να δούμε μαζί λίγο διαφορετικά τη ζωή μας. Τον ουρανό. Την αγάπη Του.

Το της νηστείας διάγγελμα, περιχαρώς υποδεξώμεθα. Ει γαρ ταύτην ο Προπάτωρ διεφυλάξατο, την της Εδέμ έκπτωσιν ουκ αν υπέστημεν. Ωραίος ην εις όρασιν, και καλός εις βρώσιν, ο εμέ θανατώσας καρπός. Μη συναρπασθώμεν τοις βλεφάροις, μηδέ γλυκανθήτω ημών ο φάρυγξ, τοις τιμωμένοις βρώμασι, μετά δε την μετάληψιν ατιμαζομένοις. Φύγωμεν την ακρασίαν, και τοις μετά κόρον πάθεσιν μη υποβληθώμεν. Ενσημανθώμεν τω αίματι του υπέρ ημών αχθέντος εις θάνατον εκουσίως και ου μη φύγη ημών ο ολοθρευτής. Και φάγοιμεν Πάσχα, Χριστού το ιερότατον, εις σωτηρίαν των ψυχών ημών.

Τι υμάς καλέσωμεν Άγιοι; Χερουβείμ; ότι υμίν επανεπαύσατο Χριστός. Σεραφείμ; ότι απαύστως εδοξάσατε αυτόν. Αγγέλους; το γαρ σώμα απεστράφητε. Δυνάμεις; ενεργείτε εν τοις θαύμασι. Πολλά υμών τα ονόματα και μείζονα τα χαρίσματα. Πρεσβεύσατε, του σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Χαίροις ιλαστήριον του κόσμου Θεοτόκε. Εν ω προστρέχοντες πάντες αμαρτωλοί προς Θεόν καταλλαγάς, αεί ευρίσκομεν.

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Αυτή κι άλλη μία


Καλή μου ψυχή, αυτή κι άλλη μια μέρα ακόμα. 
Εύχομαι να'σαι καλά. Εύχομαι να συνεχίζεις να προσπαθείς. Αυτό σκεφτόμουν χτες: το πόσο αξίζει να προσπαθούμε...

Εγκρατείας, τας αυγάς δεχομένη αστράφθητι, ψυχή και απόφυγε, της αμαρτίας την ζόφωσιν, όπως ανατείλη σοι, η της αφέσεως αίγλη θείω Πνεύματι.

Εν άρματι θείων αρετών, νηστεία καθαρθέντες επιβώμεν και προς αιθέριον ύψος τον νουν, πτερώσωμεν ψάλλοντες. Ευλογείτε τα έργα Κυρίου τον Κύριον.

Οι όσιοί σου Παίδες, εν τη καμίνω Χριστέ ανυμνούντες έλεγον. Ευλογείτε τα έργα Κυρίου τον Κύριον.

Σε Μητροπάρθενε αγνή, μακαριούμεν γενεαί γενεών. Ότι γέγονας ιλαστήριον Κόσμου, τον Σωτήρα και Δημιουργόν, αρρήτως κυήσασα.

Κύριε, εμοί τω αμαρτωλώ έθου μετάνοιαν, εμέ τον ανάξιον, σώσαι βουλόμενος, αμετρήτω ελέει σου. Σοι προσπίπτω δεόμενος. Εν νηστείαις την ψυχήν μου σύγκομψον, ότι προς σε κατέφυγον τον μόνον Πολυέλεον.

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Καθαρά Τετάρτη


Τον φωτοποιόν καιρόν, ον νυν αφιέρωσας και εδωρήσω ημίν της εγκρατείας Κύριε, συ αξίωσον ημάς, εν κατανύξει πάντας ειλικρινώς περαιώσασθαι, ειρηνεύοντας του Σταυρού τη ισχύϊ, μόνε Φιλάνθρωπε.

Στερέωσον ημάς εν σοι, Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας την αμαρτίαν και τον φόβον σου εμφύτευσον, εις τας καρδίας ημών των υμνούντων σε.

Τον μεταξύ των Ληστών σταυρωθέντα εν ξύλω, και τη λόγχη νυγέντα, την ζωήρρυτον πλευράν, υμνείτε, ευλογείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Την αγνήν και άχραντον, Μητέρα και Παρθένον, ωδαίς ασμάτων άπαντες οι πιστοί, ευσεβώς ως Θεοτόκον μεγαλύνομεν.

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Της καθαράς Τρίτης


Καλημέρα. Συνεχίζω και σήμερα με τέσσερις μικρούς ύμνους. Υπάρχουν στο βιβλίο του Τριωδίου. Αν ψάξεις, θα τους βρεις στην Κ.Τρίτη. Εύχομαι να'σαι καλά, να προσπαθείς. Καλό αγώνα. Καλή δύναμη και σήμερα.

Κύριε, την σωτήριον εγκράτειαν δισημερεύοντες, βοώμεν σοι. Κατάνυξον ημών τας καρδίας των δούλων σου, και πρόσδεξαι τας εν φόβω ευχάς ημών, παρέχων ημίν εύδρομον το της Νηστείας στάδιον, ιλασμόν και το μέγα έλεος.

Νύψον γρηγόρησον, στέναξον δάκρυσον, δια νηστείας, όλον της αμαρτίας, τον φόρτον ψυχή απόρριψον. Τη θερμή μετανοία, απόφυγε το πυρ, και δια πένθους των παθών, τον πενθήρη χιτώνα διάρρηξον, την στολήν την θείαν λαμβάνουσα.

Δεύτε συνέλθωμεν εν τω ταμείω(=δωμάτιο) της ψυχής, Κυρίω τας ευχάς αποδίδοντες, και βοώντες. Πάτερ, ο εν Ουρανοίς, τα οφειλήματα ημών, άνες και άφες, ως μόνος εύσπλαγχνος.

Ύπνον απώθου ψυχή, της δεινής ραθυμίας, και προθύμως γρηγόρει προς τας θείας εντολάς. Εγγίζει ο Νυμφίος, λαμπαδηφόρος σπεύσον, αυτώ προσυπαντήσαι.

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Κάτι διαφορετικό γι'αυτή την εβδομάδα


Αυτή την εβδομάδα την ξεχωριστή σκέφτηκα να κάνω κάτι διαφορετικό για την αόρατη γωνιά. Αποφάσισα να αναρτώ καθημερινά τρία-τέσσερα τροπάρια απ'το Τριώδιο*. Θα'θελα να μπαίνεις (αν θες) και να διαβάζεις αυτούς τους ύμνους. Δες το σαν μια μικρή προσευχητική ανάσα στην καθημερινότητα τη δική σου και τη δική μου. Καλή αρχή. Καλό αγώνα, καλέ/ή μου φίλε/η.

Της νηστείας τη θεία απαρχή, κατάνυξιν κτησώμεθα ψυχής, εκβοώντες; Δέσποτα Χριστέ, την προσευχήν ημών δέξαι, εκλεκτόν ώσπερ θυμίαμα, και ρύσαι δεόμεθα δυσώδους φθοράς ημάς, και κολάσεως φρικτής, ο μόνος υπάρχων ευδιάλλακτος.

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα πηγή, συμπαθείας αξίωσον ημάς Θεοτόκε. Βλέψον εις λαόν τον αμαρτήσαντα, δείξον ως αεί την δυναστίαν σου. Εις σε γαρ ελπίζοντες, το Χαίρε βοώμεν σοι, ως ποτέ ο Γαβριήλ, ο των Ασωμάτων Αρχιστράτηγος.

Ίδε καιρός, ίδε ημέρα σωτήριος, η της Νηστείας είσοδος, ψυχή γρηγόρησον, και παθών τας εισόδους, απόκλεισον Κυρίω ενατενίζουσα. Μη παραδώης ημάς εις τέλος, δια το όνομά σου το άγιον, και μη διασκεδάσης την διαθήκην σου, και μη αποστήσης το έλεός σου αφ'ημών, δια Αβραάμ τον ηγαπημένον υπό σου και δια Ισαάκ τον δούλον σου, και Ισραήλ τον άγιόν σου.


* εκκλησιαστική περίοδος και εκκλησιαστικό βιβλίο. Εδώ, με την δεύτερη έννοια.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Νιώθω ΠΟΛΥ ένοχος

Χτες διάβασα στο χαμομηλάκι αυτή την είδηση. Μετά το πρώτο σοκ στεναχωρήθηκα. Και προβληματίστηκα...

Νιώθω ένοχος! Πολύ ένοχος! Πέρα απ'τις ευθύνες τις πολιτικές (που θα σπεύσουν οι πιο πολλοί να απονείμουν -δε θέλω να υπεισέλθω σε τέτοια χωράφια μ'αυτή την ανάρτηση) έχω κι εγώ ευθύνη. Και μάλιστα πολύ μεγάλη. Ίσως όχι για τον συγκεκριμένο φτωχό μαθητή, μα για όσους συνανθρώπους μου συναντώ καθημερινά στο δρόμο.

Γιατί; Γιατί έχουμε γίνει τόσο σκληρόκαρδοι; Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας δε κοιμόταν -λέει- αν ήξερε ότι κάπου στην πόλη του κάποιος άνθρωπος πεινούσε ή κρύωνε τη νύχτα. Πήγαινε και του προσέφερε βοήθεια.

Γιατί; Γιατί δε δραστηριοποιούμαι θετικά; Τι περιμένω; Γιατί κρύβομαι στη δική μου (προσωρινή) επάρκεια; Κάποτε θα'ρθει κι η δική μου η σειρά... Πόσο όμορφα τα 'λεγε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ...

Ξεκίνα, Σεβάχ, να κάνεις έργα και σταμάτα τα λόγια. Με τις θεωρείες κανείς δε χορταίνει. Θυμάμαι κάποτε ένας άξιος δεσπότης που τώρα κάνει ιεραποστολή στην Αφρική είχε πει: "Ίσως στην άλλη ζωή ο Κύριος δε θα μας ρωτήσει πόσες νηστείες ή πόσες μετάνοιες κάναμε. Ίσως απλά μας ρωτήσει πόσες φορές δώσαμε λίγο νερό ή λίγο φαγητό στον διψασμένο ή στον πεινασμένο αδερφό μας. Ή πόσες φορές επισκεφτήκαμε τον άρρωστο ή τον φυλακισμένο...

Η πίστη μας είναι θετική πράξη. Είναι έργα και όχι μόνο λόγια. Γι'αυτό τώρα ντρέπομαι. Γι'αυτό και νιώθω ένοχος για το παιδάκι που λιποθύμησε. Κάνε το καλό, Σεβάχ, και μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου. Και μη ξεχνάς,Σεβάχ: μπορεί να 'κανες μια φορά το καλό μα αυτό δε σε απαλλάσσει. Η πίστη μας, άλλωστε, δεν είναι εμπορική συναλλαγή. Είναι ύψιστη έκφραση αγάπης.

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Μη βιαστείς να κρίνεις

Καλή σου μέρα. 
Θα'θελα σήμερα να σου πω να μη βιαστείς να κρίνεις. Να ξεκινήσεις τη μέρα σου έχοντας στην καρδιά σου αυτό: όλοι μας έχουμε αδυναμίες και σφάλματα. Το σημείο μας εκείνο το αδύνατο που, αν κάποιος το αγγίξει, χανόμαστε στην αβεβαιότητά μας. Θέλει τόλμη η αναγνώριση της ατέλειάς μας και ακόμα μεγαλύτερη δύναμη ψυχής η προσπάθεια βελτίωσής μας.
Δύο ακόμα σκέψεις:
Η πρώτη είναι του ευαγγελίου το ρητό που λέει να βλέπουμε το δοκάρι στο μάτι μας και να μην ασχολούμαστε με το καρφί στο μάτι του συνανθρώπου μας.
Η δεύτερη έχει έμμεση σχέση με τον εγωισμό: Πολλοί άνθρωποι δεν είχαν την ευκαιρία στην πορεία της ζωής τους να μάθουν να βρίσκουν το δρόμο του "εμείς". Είναι δυστυχώς αγκιστρωμένοι στο ημίφως του "εγώ".

Μακάρι να προσπαθούμε καθημερινά να ξεγλιστράμε απ'τον λαβύρινθο του εγώ μας...

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Άρνηση (Γ.Σεφέρης)


Στὸ περιγιάλι τὸ κρυφὸ
κι ἄσπρο σὰν περιστέρι
διψάσαμε τὸ μεσημέρι
μὰ τὸ νερὸ γλυφό.


Πάνω στὴν ἄμμο τὴν ξανθὴ
γράψαμε τ᾿ ὄνομά της
ὡραῖα ποὺ φύσηξεν ὁ μπάτης
καὶ σβήστηκε ἡ γραφή.


Μὲ τί καρδιά, μὲ τί πνοή,
τί πόθους καὶ τί πάθος
πήραμε τὴ ζωή μας· λάθος!
κι ἀλλάξαμε ζωή.



(Ένα απ'τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα. Του Γιώργου Σεφέρη.)


υγ: Συγχωρέστε με που αργώ πολύ στην απάντηση των σχολίων. [Για τους φίλους bloggers: Nα με συγχωρέσετε που δεν επισκέπτομαι τους όμορφους ιστοχώρους σας. Μπαίνω πλέον σε μια φάση με υπερβολικά μειωμένο ελεύθερο χρόνο. Με το ζόρι βρίσκω χρόνο για να ανεβάζω αναρτήσεις για την αόρατη γωνιά... Έχει ο Θεός...)



Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Η αγάπη είναι πληγή και γιατρειά.



Αναρωτιέμαι γιατί όλοι μιλάνε για τη χαρά της αγάπης, ενώ η αγάπη δεν είναι μόνο χαρά. Είναι συντριβή, βάλσαμο, τρέλα. Είναι να δίνεις και να παίρνεις τα πάντα. Κι ύστερα, πάλι να τα χάνεις. Είναι τα μάτια εκείνα που σε βλέπουν όπως ίσως δεν είσαι, αλλά όπως σίγουρα μπορείς να γίνεις. Η αγάπη είναι πληγή και γιατρειά. Είναι πέρα από τη συμπόνια και πάνω από το νόμο.. 


Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Ο καλύτερος δάσκαλος είναι η ίδια η ζωή


Αναφέρεται, λοιπόν, ότι η ίδια η ζωή είναι το καλύτερο κήρυγμα. Λένε κάποιοι : "Και πώς κάποιος θα βρει τον Θεό αν δεν του μιλήσει κανείς; Και πώς θα καταλάβουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος; Πώς θα ξυπνήσει μέσα στον άνθρωπο η επιθυμία για τον Θεό";

Ο καλύτερος δάσκαλος είναι η ίδια η ζωή. Δε χρειάζονται κηρύγματα, δε χρειάζονται διδάσκαλοι, δε χρειάζονται ιεραποστολικές φλυαρίες. Ήδη η πρόνοια του Θεού μέσα απ'την προσωπική ζωή του καθενός μας μάς ανοίγει την πόρτα γι'αυτό: για το μυστήριο της ζωής. Εκατό κηρύγματα να κάνεις, χιλιάδες βιβλία να διαβάσεις δεν είναι τίποτα μπροστά στον τρόπο που βρίσκει ο Θεός να μιλήσει σε κάθε άνθρωπο. Κι ο πιο συγκλονιστικός τρόπος που μιλά ο Θεός στον άνθρωπο είναι τα δικά μας αδιέξοδα, οι δικές μας απογοητεύσεις, οι δικές μας αποτυχίες. Μ'αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουμε το μέτρο μας. Καταλαβαίνουμε τις πραγματικές μας διαστάσεις. Ο άνθρωπος ωριμάζει απ'την εμπειρία της ζωής και αυτό του γεννά τη διάκριση: να διακρίνει και να αξιολογήσει τα πράγματα, τη ζωή και τις σχέσεις του.
Όσο αυτό δεν γίνεται είμαστε εγκλωβισμένοι στους λογισμούς μας, στις αγωνίες μας, στις φαντασιώσεις μας, στο άγχος μας. 

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης -www.iomilia.net

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Συνέντευξη με τον κ.Κωνσταντίνο Ξενόπουλο (μέρος Β')

 Ερ: Ποια ήταν τα πρώτα σας ερεθίσματα;
Απ: Από μικρό παιδί ζωγράφιζα. Αλλά και όλη η οικογένειά μου είχε καλλιτεχνική φλέβα. Πχ, ο πατέρας μου ασχολούνταν με τη ζωγραφική, έπαιζε ακορντεόν, φλογέρα. Και τα αδέρφια μου το ίδιο: ο μεγάλος μου αδερφός ζωγράφιζε και τ'άλλα παίζουν μουσικά όργανα. Και ίσως αυτό ήταν και το πρώτο ερέθισμα (με τον αδερφό μου), γιατί θυμάμαι -κατά κάποιο τρόπο- ξεκίνησα από ζήλια.Όταν ήμουν μικρό παιδί (πρώτη Δημοτικού ή δευτέρα)  τον έβλεπα να του λένε όλοι "μπράβο, τι ωραίο είν'αυτό που ζωγραφίζεις" και ξεκίνησα κι εγώ για να μου λένε κι εμένα μπράβο. Και αυτό με βοήθησε μετά στο Δημοτικό που συνέχισα τη ζωγραφική. Λέγανε μάλιστα στο χωριό μου στις Σέρρες ότι "ο καλύτερος ζωγράφος στο Δημοτικό είναι ο Κώστας και στο Γυμνάσιο είναι ο Χρήστος" (ο άλλος μου αδερφός). Όταν πήγα στο άγιον Όρος ως μαθητής, ποθούσα να γίνω ιερεύς. Δεν είχα σκοπό να γίνω αγιογράφος. Αποφάσισα παρ'όλα αυτά να παρακολουθήσω τα μαθήματα αγιογραφίας. Και μου άρεσε και συνέχισα.


Ερ: Η αγιογραφία/ζωγραφική ήταν το όνειρό σας ή προέκυψε μέσα στο χρόνο;
Απ: Δε νομίζω ότι ήταν το όνειρό μου. Όπως είπα και πριν, στο μυαλό μου ήταν η ιεροσύνη. Στην πορεία όμως (στο άγιον Όρος όταν φοιτούσα στην Αθωνιάδα) άρχισα να σκέφτομαι τον μοναχισμό. Παράλληλα μάθαινα και αγιογραφία και  βυζαντινή μουσική. Περισσότερο βάρος, όμως, έδωσα στη βυζαντινή αγιογραφία κι έτσι ασχολήθηκα πάρα πολύ μ'αυτήν. Είδα ότι μ'άρεσε πάρα πολύ, είδα ότι οι συμμαθητές μου χρειάζονταν τη βοήθειά μου και αυτό ήταν ένα καλό ερέθισμα για να προχωρήσω κι εγώ ο ίδιος. Διότι, όταν σου δίδεται η δυνατότητα να παρέχεις τη βοήθειά σου, αυτό σε βοηθάει να γίνεις κι εσύ λίγο καλύτερος. Όχι από εγωισμό. Βλέπεις, όμως, τα πράγματα κάπως αλλιώς... Πιστεύω, λοιπόν, πως δεν ήταν στα όνειρά μου. Απλά τώρα ζω το όνειρο της τέχνης και της αγιογραφίας.

Ερ: Πείτε μας πόση επιμονή και πόσος κόπος χρειάζεται για να φτάσει κανείς σ'ένα τόσο υψηλό επίπεδο γενικά στην τέχνη.
Απ: Αν κάποιος καλλιτέχνης ή ένας μαθητευόμενος σκέφτεται να φτάσει κάπου ψηλά, δε νομίζω ότι θα μάθει τέχνη πλέον. Διότι, αν στοχεύεις να πας ψηλά, είναι φύσει αδύνατον να μάθεις. Το θέμα είναι ότι θέλει κόπο. Αυτή είναι η αλήθεια. Μαζί με τον κόπο θέλει και υπομονή και επιμονή. Βλέπω τώρα απ'τα μαθήματα που κάνω στους μαθητές μου ότι βιάζονται μέσα σε λίγο διάστημα να κάνουν εικόνα. Είτε γιατί θέλουν να τελειώνουν γρήγορα είτε γιατί θέλουν να βγάλουν χρήματα. Νομίζουν ότι με το μάθεις να κάνεις μια εικόνα, γίνεσαι αγιογράφος. Δεν είναι όμως έτσι. Θυμάμαι και περιπτώσεις συμμαθητών μου. Που κοίταζαν τότε να τελειώνουν μια εικόνα για να βγάλουν χρήματα, ένα χαρτζιλίκι δηλαδή. Αυτό, όμως, ήταν ένα εμπόδιο για να μάθουν τέχνη. Η τέχνη θέλει το χρόνο της. Κατ'αρχήν, ποτέ δεν την μαθαίνεις. Είναι ό,τι το πέλαγος βαθύ. Δε μπορείς να το εξερευνήσεις. Διότι υπάρχουν πάρα πολλοί αγιογράφοι παλιοί, θέλει να τους μελετήσεις. Όλα αυτά, όμως, απαιτούν πάρα πολύ χρόνο. Έτσι όπως έχει γίνει η ζωή μας όμως, είναι πολύ δύσκολο να βρεις χρόνο. Εκτός αυτού, θα πρέπει να'χεις άνεση και οικονομική, μα πιο πολύ άνεση αγάπης για το αντικείμενο αυτό. Γιατί αν δεν την αγαπήσεις την τέχνη, δε θα σε αγαπήσει. Λέω στους μαθητές μου: "Όπως λαχταρά ένα ερωτευμένο ζευγάρι την ώρα και τη στιγμή που θα συναντηθούν, έτσι και ο καλλιτέχνης είτε είναι μαθητευόμενος είτε έχει φτάσει σε κάποιο επίπεδο υψηλό πρέπει να νιώσεις αυτή την έλξη, αυτή την λαχτάρα να βρεθεί μαζί με το πινέλο, μαζί με το χρωστήρα, μαζί με την τέχνη. Αν δε νιώσεις αυτή τη λαχτάρα, δε μπορείς να φτάσεις κάπου, όπως είπα και στην αρχή.

Ερ: Τα έργα σας εξελίσσονται μέσα στο χρόνο; Η εμπειρία και τα βιώματά σας αποτυπώνονται μέσα στα έργα σας;
Απ: Το αν εξελίσσονται τα έργα μου ή όχι δεν είναι κάτι που αντικειμενικά μπορώ να το απαντήσω εγώ. Αυτό σίγουρα μπορούν να το δουν όσοι ασχολούνται με την τέχνη. Όμως, εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να αποκτήσει δική του ταυτότητα. Και πώς μπορεί να την αποκτήσει; Στην αρχή μαθαίνεις απ'το δάσκαλο τις τεχνικές. Να πω ένα παράδειγμα: του Πανσέληνου ή του Αστραπά ή του Καλλέργη ή του Θεοφάνη. Μαθαίνεις ποια είναι η τέχνη. Και, αφού μάθεις, έχεις τη δυνατότητα να προχωρήσεις. Τότε αποκτάς δική σου ταυτότητα. Όχι φεύγοντας μέσα απ'τα θεολογικά και δογματικά πλαίσια. Μένοντας μέσα εκεί κάνεις ένα δικό σου έργο που να φαίνεται ότι αυτό είναι δικό σου. Όπως λέμε σήμερα "αυτό είναι Πανσέληνος, αυτό είναι Θεοφάνης". Είχαν τη δική τους ταυτότητα. Βέβαια, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν τις θεολογικές γνώσεις που έχουμε εμείς σήμερα, αλλά σίγουρα είχαν Θεού φώτιση. Εμείς σήμερα δεν ξέρω αν έχουμε Θεού φώτιση, αλλά έχουμε περισσότεροι γνώση. Όχι όλοι, αλλά κάποιοι σίγουρα έχουμε. Τώρα το αν εξελίσσεται το έργο ή όχι, αυτό έχει να κάνει με το αν ο τεχνίτης είναι καλλιτέχνης ή δεξιοτέχνης. Ο δεξιοτέχνης είναι ο άνθρωπος που μπορεί να καταπιαστεί με τα πάντα και μπορεί να τα κάνει. Να κάνει ξυλογλυπτική, γλυπτική, να κάνει ζωγραφική, αγιογραφία. Αλλά έχει τη δυνατότητα αυτή. Πιάνει το χέρι του που λέμε. Ο δεξιοτέχνης φτάνει σ'ένα πολύ καλό σημείο: είναι ή πολύ καλός ή μέτριος. Μένει εκεί. Ο καλλιτέχνης, απ'την άλλη πλευρά, μαθαίνει σε πολύ σύντομο διάστημα και μπορεί να κάνει το καλύτερο έργο και το χειρότερο έργο. Δηλαδή μπορεί να κάνει εμπνευσμένα έργα, αλλά και τα χειρότερα έργα. Ο δεξιοτέχνης έχει ένα standard. Ή θα είναι πολύ καλός ή θα είναι μέτριος. Δεν έχει σκαμπανεβάσματα. Βγάζει, δηλαδή πάντα την ίδια ποιότητα δουλειάς. Επανερχόμενος στο αν εξελίσσομαι ή όχι. Είπα και προηγουμένως ότι δεν ξέρω. Εκείνο που  μπορώ με βεβαιότητα να πω είναι ότι διψώ να μάθω περισσότερα. Όταν διψάς για να μάθεις περισσότερα, καταλαβαίνεις ποια πηγή έχει το καλύτερο νερό και ποια όχι. 

υγ: Ευχαριστώ για άλλη μια φορά θερμά τον κ.Κωνσταντίνο Ξενόπουλο για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε!

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Ένα συγκινητικό βίντεο

Αντιγράφω απ'το φιλικό blog χαμομηλάκι:
Το βιντεο που θα δείτε έχει τον τίτλο: «Ο Θεός δεν κάνει ποτέ λάθος».Δείτε την τρυφερότητα, την επιμονή, την αγάπη που δείχνει το σκυλάκι της φωτογραφίας σε ένα παιδί με σύνδρομο down που ούτε στον ύπνο του δεν θα συναντήσει από άλλους ανθρώπους.

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Συνέντευξη με τον κ.Κωνσταντίνο Ξενόπουλο (μέρος Α')

Συναντήσαμε τον κ.Κωνσταντίνο Ξενόπουλο και συζητήσαμε μαζί του θέματα σχετικά με την τέχνη, την αγιογραφία και άλλα ενδιαφέροντα που μπορείτε να αναζητήσετε παρακάτω. Ο κ.Κωνσταντίνος Ξενόπουλος είναι διακεκριμένος αγιογράφος, άρχων εικονογράφος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Τα έργα του μιλούν από μόνα τους. Πριν παραθέσω την συνέντευξη, θα'θελα να τον ευχαριστήσω από καρδιάς! 

Ερ: Πώς μπορεί να γίνει η Τέχνη διπρόσωπος Ιανός για την ψυχή του ανθρώπου;
Απ: Ο Ιανός απεικονιζόταν συχνά με δύο πρόσωπα, γενειοφόρος ή ξυρισμένος και ορισμένοι ερευνητές το απέδωσαν σε ζεύγη αντιθέτων, "γήρας-νιότη". Θα έλεγα, λοιπόν, πως μέσα από την Τέχνη της εικόνας -μιας και είναι το αντικείμενό μου- τα δύο πρόσωπα είναι η αλήθεια και η ομορφιά. Μόνο που εδώ δεν είναι ζεύγη αντιθέτων, αλλά δίδυμες αδερφές. 'Οταν η αλήθεια και η ομορφιά υπάρχουν μέσα στην Τέχνη της εικόνας, τότε αγγίζουν τη ψυχή του ανθρώπου.

Ερ: Υπάρχει καλή και κακή Τέχνη;
Απ: Ο Σαλβαντόρ Νταλί έλεγε: "Η ζωγραφική είναι η ειλικρινέστερη των τεχνών". Δεν υπάρχει τρόπος να παραπλανήσει. Είναι είτε καλή είτε κακή. Από την προσωπική μου πείρα, λόγω των πολλών χρόνων που διδάσκω, έχω διαπιστώσει ότι υπήρξαν μαθητές μου οι οποίοι δε μπορούσαν να ζωγραφίσουν. Κι όμως, αντί να σταματήσουν να σπαταλούν το χρόνο τους συνέχιζαν να ζωγραφίζουν κάνοντας ό,τι θέλουν και λέγοντας ότι αυτό τους "εκφράζει". Και αυτό το ονόμαζαν τέχνη.
Αυτός που πραγματικά θέλει να μάθει να ζωγραφίζει θα πρέπει να "ανταγωνίζεται" τη φύση και να "παλεύει" μαζί της. Πρώτα πρέπει να μάθει να ζωγραφίζει με ρεαλισμό. Και όταν μάθει καλά να ζωγραφίζει αυτό που βλέπει, τότε ως αληθινός καλλιτέχνης θα μπορεί να ζωγραφίζει αυτό που πρόκειται να δει.
Η Τέχνη δεν προσβάλλει ή καλύτερα δεν πρέπει να προσβάλλει. Είτε στη ζωγραφική είτε στο θέατρο, τη σάτιρα, κλπ δεν μπορούμε να ισοπεδώνουμε τα πάντα "χάρη της Τέχνης".

Ερ: Μπορεί ο άνθρωπος να ψηλαφίσει το Θεό μέσω της τέχνης;
Απ: Η Τέχνη της εικόνας έχει δυο πλευρές: το "ορατόν" και το "νοούμενον". Το "ορατόν" είναι αυτό που βλέπουμε με τα μάτια του σώματος και μας βοηθά να φτάσουμε στο "νοούμενον", δηλαδή σ'αυτό που υπάρχει μέσα στην εικόνα,  με τα μάτια της ψυχής μας. Η εικόνα δηλαδή μας βοηθά να επικοινωνούμε με το Θεό ανά πάσα στιγμή. Αυτή η επικοινωνία είναι η "ψηλάφιση".

Ερ: Ασκητικότητα-ταπείνωση και Τέχνη. Υπάρχει σημείο συνάντησης;
Απ: Η "πνευματικότητα" είναι το σημείο συνάντησης. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Τέχνη της εικόνας δεν είναι μια κοσμική Τέχνη. Ο εικονογράφος εκφράζει με το χρωστήρα του τους ασκητικούς αγώνες, την ταπείνωση και τις αρετές των αγίων. Γι'αυτό το λόγο θα πρέπει η εικόνα να φιλοτεχνείται μέσα σε ατμόσφαιρα προσευχής και εγκράτειας, ώστε να μην έχει καλλιτεχνική μόνο αξία, αλλά και πνευματική.

υγ: Τη Δευτέρα θα αναρτηθεί το δεύτερο μέρος της συνέντευξης

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Μη φοβάσαι τον πόνο!


Ο φόβος του πόνου, ο φόβος της δοκιμασίας, ο φόβος του πειρασμού μάς καθηλώνει στην νέκρωσή μας, στην ανωριμότητά μας και στην ανικανότητά μας να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε και εν τέλει να ζήσουμε. Αυτό ο κόσμος το θεωρεί ιδανικό: δηλαδή την άρνηση του πόνου. Και νομίζει έτσι ότι θα βρει την χαρά. Και θεωρείται ευλογημένος ο άνθρωπος που δεν έχει πόνο.

Ο άνθρωπος που δεν έχει πόνο μπορεί να ορίζεται ευτυχισμένος, αλλά δεν είναι χαρούμενος και δεν έχει ζωή μέσα του. Γιατί ο ευτυχισμένος γίνεται υπερήφανος και ο υπερήφανος δεν μπορεί να αγαπά ούτε να αγαπηθεί. Ο υπερήφανος -δηλαδή ο εγωιστής- δε μπορεί να έχει σχέση. 

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης -www.iomilia.net

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Μια αλλιώτικη ιστορία

Όλα έμοιαζαν σαν ψέματα. Έτριβε τα μάτια του, τα ανοιγόκλεινε μήπως και ήταν οφθαλμαπάτη, αλλά όχι. Χάρτινος ο ίδιος, χάρτινο το δωμάτιό του. Βγήκε βιαστικός στο μπαλκόνι και έμεινε έκπληκτος: όλος ο κόσμος ήταν χάρτινος! Τα σπίτια, οι δρόμοι, οι άνθρωποι που περπατούσαν, τα αυτοκίνητα, τα δέντρα, τα πουλιά που πετούσαν, ο ουρανός... Όλα! Όλα από χαρτί!

Μα πώς να ονειρευτείς σε μια χάρτινη ζωή; Με τον πρώτο άνεμο χάνονται στο άπειρο... Το αποφάσισε. Θα εγκατέλειπε αυτή την πραγματικότητα. Θα πήγαινε σε μια άλλη όπου θα έχει την ευκαιρία να ονειρεύεται. Να ζει! Γιατί ήθελε να'ναι τίμιος. Και τίμιος είναι αυτός που δεν πουλά τα όνειρά του. 

Πήρε τη μεγάλη απόφαση και ξεκίνησε το ταξίδι. Το ταξίδι με τον πιο μακρινό δρόμο. Το δρόμο προς το κέντρο της καρδιάς του...

απόσπασμα από ένα μικρό μυθιστόρημα που'χα γράψει κατά λάθος πριν καιρό :)

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Έκτακτη ανακοίνωση

Ας προσευχηθούμε για έναν Βάϊο. Έκανε μια σοβαρή εγχείρηση και βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη κατάσταση...

Αγάπη είναι

Αγάπη είναι
να κρατάς πάντα χώρο στην καρδιά σου ακόμα και για όσους σε μισούν.

Αγάπη είναι
να αποδέχεσαι τους αγαπημένους σου όπως ακριβώς είναι.

Αγάπη είναι
να μοιράζεσαι χωρίς να σκέφτεσαι το προσωπικό σου όφελος.

Αγάπη είναι
αυτή η μυστική σχέση που κρατά εσένα, εμένα και τους γύρω μας φωτεινούς.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Τα όρια της αγάπης


(Ο άσωτος) έφυγε, τον άφησε ο πατέρας του ήσυχο. Τον σεβάστηκε! Απίστευτο πράγμα αυτό: ο σεβασμός του Θεού, πώς σε σέβεται ο Θεός. Τον άφησε! 
- Πήγαινε, παιδί μου.
- Δηλαδή  δεν μ'αγαπάς;
- Σ'αγαπώ πάρα πολύ.
- Δηλαδή θες να φύγω;
- Καθόλου.
- Δηλαδή δεν πονάς;
- Πονάω.
- Τότε γιατί δεν κάνεις τίποτα;
- Κάνω.
- Τι;
Σε σέβομαι.


απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

υγ: Αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση. Ταιριάζει μιας και χτες ακούστηκε στην εκκλησία η παραβολή του Ασώτου.

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Ιστορίες απ'το γεροντικό


Ιστορίες απ'το γεροντικό και ερμηνεία. Ομιλία απ'τον π.Ηλία Κουτραφούρη -Ι.Ν.Παναγίας Μακεδονίτισσας, Λευκωσία Κύπρος

υγ: Να με συγχωρείς που αργώ με τα σχόλια κάποιες φορές. Δουλειά, ταξίδια, υποχρεώσεις! Και σήμερα πάλι ταξιδεύω. Έτσι είναι η ζωή. Καλημέρα, καλό Σαββατοκύριακο, καλή δύναμη. Να με θυμάσαι στην προσευχή σου.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Πώς να δεις τις εντολές του Θεού

"Ότε δε ο υιός σου ούτος". Τον ονομάζει τον αδερφό του "υιό του πατρός". Αναγνωρίζει ότι υπάρχει σχέση. Αναγνωρίζει τον Παράδεισο στον οποίο είναι η σχέση, αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να ενταχθεί μέσα εκεί. Δεν αντέχει, δεν μπορεί να πει τον (μικρό) αδερφό του "αδερφό του"! Λέει "υιό του πατρός". Γιατί; Επειδή είναι οργισμένος.  Επειδή έχει φθόνο μέσα του. Και γιατί έχει φθόνο; Επειδή είναι καταταλαιπωρημένος από τις χριστιανικές εντολές που τις έβλεπε ως δουλεία και όχι ως ελευθερία. Επειδή δεν έβλεπε ότι οι εντολές αυτές είναι οι διαδικασία και ο δρόμος και οι δείκτες για να συνάψουμε σχέση με το Θεό που είναι η χαρά μας, αλλά τις έβλεπε τις εντολές ως εξυπηρέτηση της σωτηρίας του: "θα τις τηρήσω για να σωθώ και να πάω με το σπαθί μου στον Παράδεισο". 
Και με το σπαθί του πήγε στην κόλαση!

Σχόλια πάνω στην παραβολή του ασώτου υιού και συγκεκριμένα στο πρόσωπο του μεγάλου γιου -απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου, Ιερός Ναός Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσ/νίκης