Disable_right_click


Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Στα αδιέξοδα, περιμένει!


Γι'αυτό ακριβώς, όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν  η χάρις. Ο αιώνας αυτός είναι ο αιώνας του Θεού. Ο αιώνας της εκκλησίας. Ο αιώνας της μετανοίας! Ο αιώνας της προκλητικής αγάπης του Θεού. Ο αιώνας της επιστροφής των ασώτων και παραστρατημένων στο μεγάλο μας Πατέρα. Στην αγία μας εκκλησία που είναι η αγκαλιά του Χριστού. Όλοι μια αγκαλιά θέλουνε. Όλοι μια αγκαλιά γυρεύουνε. Ε, αυτή είναι του Χριστού η αγκαλιά. Ο οποίος τη στήνει στα τρίστρατα της ζωής μας. Και στα αδιέξοδα περιμένει! 
Και τότε, απελπισμένοι απ'όλους και απ'όλα, και απ'τον εγωιστή εαυτό μας, πέφτουμε στην αγκαλιά του Θεού (τουλάχιστον οι καλοπροαίρετοι) άνευ όρων και ορίων. Και παραδινόμαστε στην αγάπη του Θεού. Και αυτό είναι θαύμα. Δεν αφήνει τον κόσμο του ο Θεός! Δεν αφήνει ο Χριστός. Μας έχει πληρώσει με το αίμα του και τη ζωή του!

Αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση. Είναι απόσπασμα από ομιλία του π.Ανανία Κουστένη.
 Δε ξέρω το γιατί, αλλά κάτι με έσπρωχνε ώστε να την ξαναβάλω τώρα!


Έλαβα ένα mail

Μια πολύ καλή φίλη μου έστειλε πριν λίγες μέρες ένα συγκινητικό mail. Και, μεταξύ άλλων, μου έστειλε κι ένα ρητό για να το βάλω εδώ στη γωνιά μας:

Η χαρά στη γελαστή την πόρτα θα πάει.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή, τους άλλους, αλλά ακόμη και τον εαυτό μας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο! Μην κάθεσαι απ'έξω. Μη μένεις παρατηρητής της ίδιας σου της ζωής. Το ξέρω πως έχεις προβλήματα. Αλλά δυνάμωσε τη ψυχή σου! Μη κλαίγεσαι συνεχώς. 

Έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που είναι όλο παράπονα και κλαίγονται συνέχεια έχουν την τάση να κατηγορούν συνέχεια τους άλλους και να τους κατακρίνουν! Και θυμάμαι ένα άλλο όμορφο ρητό που λέει: Αν το μοναδικό εργαλείο που έχεις είναι ένα σφυρί, τότε όλα τα πράγματα θα τα αντιμετωπίζεις σαν καρφιά!

Χαμογέλασε στη ζωή για να σου χαμογελάσει και αυτή. Και αν νιώθεις να σε λυγίζουν οι δυσκολίες, γονάτισε, προσευχήσου ειλικρινά και ξανασήκω να αγωνιστείς με περισσότερο κουράγιο!

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Αν ανοίξεις τα μάτια σου

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι η ζωή για τον καθένα είναι αυτό που έχει στο μυαλό του. Αυτό που βλέπει, αυτό που νιώθει, που αντιλαμβάνεται, αυτό στο οποίο συμμετέχει.
Ξεκινώντας μ'αυτή τη βάση, ζωή μπορεί να είναι για κάποιον ένα κουτί, ένα κλουβί, ένα δάσος, ο ουρανός, η θάλασσα, το σύμπαν, κοκ. Τι εννοώ μ'αυτό: πολλές φορές έχω δει ανθρώπους να βιώνουν ακριβώς ίδιες καταστάσεις με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Να σου φέρω δύο ακραία παραδείγματα αληθινά: γονείς που έχασαν το παιδί τους. Άλλοι μίσησαν το Θεό , τους ανθρώπους, τη ζωή και άλλοι Τον αγάπησαν περισσότερο, όπως και τους ανθρώπους και τη ζωή. Το δεύτερο παράδειγμα, μια σοβαρή επαγγελματική αποτυχία (απόλυση): άλλος την αντιμετώπισε με γενναιότητα, υπομονή και οπλίστηκε με κουράγιο και άλλος έπεσε σε κατάθλιψη παραιτούμενος απ΄τη ζωή.
Προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις ότι ο καθένας μας, διαφορετικός απ'τους άλλους, έχει μια παγιωμένη άποψη της ζωής. Όμως, πιστεύω πως η ζωή είναι ένα μέρος γεμάτο περιπέτεια, όνειρα κι αγάπη. Δε σημαίνει ότι θα χαμογελάμε ασταμάτητα (αυτό δεν είναι ζωή, αλλά υποκρισία!) ούτε ότι θα'μαστε κοινωνία αγγέλων. Όμως, αν ανοίξεις τα μάτια σου θα δεις μια πραγματικότητα διαφορετική απ'αυτή που εγκλωβίζεσαι.
Αν βάλεις λίγο συναίσθημα στη ζωή σου (πόσο όμορφα τα περιγράφει ο γέροντας Πορφύριος), λίγη αγάπη, λίγη δημιουργικότητα και φαντασία, τότε θ'αναπροσαρμόσεις τη ματιά σου και θα συγκλονιστείς. Θ'αρχίσεις να ζεις ξανά και να ελπίζεις ξανά. Θα ονειρεύεσαι ξανά. Κλείνω μ'ένα απόσπασμα του Λέο Μπουσκάλια: 
Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε.

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Μετά όλα είναι εύκολα και καλά

Έτσι άρχισα να παροτρύνω τους ανθρώπους να διαβάζουν κανόνες αγίων, προσευχούλες, να κάνουν μετάνοιες, να διαβάζουν την αγία Γραφή. Και έτσι άρχισαν να δίνουν σημασία στα της θρησκείας μας. 
Μαλάκωσαν οι καρδιές τους και μόνοι τους ζητούσαν να νηστεύουν, ν'αγωνίζονται και ήθελαν να γνωρίσουν το Χριστό. 
Κι ένα έχω καταλάβει, ότι, όταν κανείς γνωρίσει το Χριστό και τον αγαπήσει και αγαπηθεί από το Χριστό, όλα μετά είναι καλά και άγια και χαρούμενα κι όλα εύκολα.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του γέροντα Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου "Βίος και Λόγοι", εκδ.Ι.Μ.Χρυσοπηγής Κρήτης

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Με κυριεύει ένα ερώτημα...

Πολλές φορές (ειδικά όταν πάω να γράψω κάτι εδώ για την αόρατη γωνιά), με κυριεύει ένα ερώτημα... Τόσο σαρωτικό, τόσο ορμητικό που παγώνω ολόκληρος:

Ποιος είμαι εγώ που έχω το θράσος να τολμάω να μιλάω για το Χριστό; Πώς μπορώ να μιλάω για κάποιον που δεν τον γνωρίζω;

Για να μιλήσεις για κάποιον, για να τον περιγράψεις πρέπει να 'χεις τουλάχιστον διαβάσει γι'αυτόν. Πρέπει να 'χεις μια ενημέρωση, μια άποψη. Κάτι! Πόσο μάλλον όταν μιλάω για το Χριστό. Εκεί δεν αρκεί απλά να'χεις μια εγκυκλοπαιδική γνώση, αλλά εμπειρία καρδιάς. Βίωμα, γεύση θεϊκή...
Και συστέλλομαι. Μαζεύομαι στον εαυτό μου. Αντί να μιλάω, θα'πρεπε να τον αποζητώ. Να προσεύχομαι με πόνο ψυχής. Όπως το μικρό παιδί που ψάχνει τους γονείς του. Και κλαίει ασταμάτητα μέχρι να τους βρει και να νιώσει τη στοργή της αγάπης τους. 

Μακάρι να γινόμαστε, μέρα με τη μέρα, άνθρωποι πιο πολλής προσευχής. Πιο πολλής αγάπης. Πιο αληθινής αναζήτησης...Μακάρι...

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Μια φράση που μου άρεσε πολύ...

Πριν αρκετό καιρό στο twitter διάβασα μια φράση που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, καθότι αποτυπώνει σε λίγες λέξεις τάσεις συμπεριφοράς μας...

Άσε τι γίνεται γύρω σου και δες τι γίνεται μέσα σου.

Αυτοστιγμή, θυμήθηκα και την σπουδαία παραβολή του Χριστού. Δες εδώ κ εδώ. Γιατί να φωνάζω για τη μεγάλη γλώσσα της γειτόνισσας, για τις απατεωνιές του αφεντικού μου, για τα λάθη του συντρόφου μου; Ας κοιτάξω πρώτα μέσα μου. Πόσο δύσκολο... Ζαλίζομαι! Έχει μια τρικυμία μέσα στην καρδιά μου! Βλέπω.. Βλέπω ένα κενό, ένα μαύρο χάος... Δεν αντέχεται αυτό το πράγμα. Ας ασχοληθώ καλύτερα με τους άλλους. Έτσι θα καλύπτω το δικό μου χάος που βρυχάται μέσα μου.

Και μετά σκέφτομαι ότι μου λείπει η γαλήνη. Μου λείπει η ειρήνη της καρδιάς. Θέλω επιτέλους λίγο να ηρεμήσω! Να σταματήσει το τρελό καρδιοχτύπι...

- Ελάτε κοντά μου κι εγώ θα σας προσφέρω ανάπαυση.
- Μα πώς να'ρθω, Χριστέ μου; Είμαι χάλια. Το δρόμο δεν τον βρίσκω!
- Αν με ζητήσεις με ειλικρίνεια, εγώ θα'ρθω να σε βρω. Θα'ρθω εγώ να σε συναντήσω. Θα κάνω εγώ το πρώτο βήμα! Από σένα θέλω μόνο την καλή σου διάθεση...

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Μέχρι ποιο σημείο να δίνω αγάπη;

- Μιλήστε μου κι άλλο για την αγάπη. Πώς πρέπει να δίνεται; Μέχρι πού πρέπει να δίνεται;

- Κοιτάξτε. Όπως σας έχω ξαναπεί, άμα παύει ο άνθρωπος ν'αγαπά, παύει ν'αναπνέει. Είναι σαν την αναπνοή μας. Είμαστε πλασμένοι, ζυμωμένοι σαν να πούμε, με την αγάπη. Έτσι; Αλλά αυτό είναι κάτι αόριστο. Θεωρία... Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Όμως, φαίνεται! Πρώτα-πρώτα, στην έκφραση που θα μιλήσετε με το διπλανό σας, στο ότι θα κάνετε εκείνον πάντα πρώτο... Επειδή αγάπη και ταπείνωση είναι συνώνυμα, αυτό να το ξέρετε....

διασκευή απ'το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας "Η ασκητική της αγάπης", εκδ. τάλαντο

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Ο κόμης του Μόντε Κρίστο

Πριν αρκετές μέρες [πολύ πριν συρρικνωθεί ο ελεύθερος χρόνος μου:)] είδα την υπέροχη ταινία "The count of Monte Cristo". Η ταινία αυτή είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου Δουμά. Σε κάποιο σημείο ο κόμης λέει κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση:
Η ζωή είναι μια καταιγίδα. Τη μια στιγμή λιάζεσαι και την άλλη συντρίβεσαι στους βράχους. Άντρα σε κάνουν οι πράξεις σου, όταν έρθει η καταιγίδα.
υγ1: Αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο, αξίζει να το διαβάσεις και μετά, αν θες, δες και την ταινία! Τα βιβλία πάντα έρχονται πρώτα. Καλημέρα! Καλή δύναμη :)

υγ2: Να με θυμάσaι στην προσευχή σου! Ο γερο-Σεβάχ περνάει αρκετές τρικυμίες τον τελευταίο καιρό.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Ένας θαυμάσιος άνθρωπος


Κάποιο Σάββατο είχα πάει να εκκλησιαστώ σ'ένα κεντρικό νοσοκομείο. Μετά το τέλος της Λειτουργίας γνώρισα έναν άνθρωπο που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ήταν με τις πιτζάμες του (άρα ασθενής και τρόφιμος στο νοσοκομείο) και ένα μπουφάν. Το χαρακτηριστικό του ήταν το χαμόγελό του. Ακτινοβολούσε χαρά αυτός ο άνθρωπος! 
Αφού τέλειωσε, λοιπόν, η Λειτουργία του ευχήθηκα "περαστικά" και, χαμογελώντας με νόημα, μου λέει:
- Μα δεν έχω τίποτα!
- Α, για εξετάσεις ήρθες μόνο;
- Όχι. Είμαι εδώ κάμποσες μέρες και θα με κρατήσουν και αρκετές ακόμα. 
- Τι σου διέγνωσαν οι γιατροί;
- Άκου, παλικάρι μου. Από το 1994 έχω σκλήρυνση κατά πλάκας.

Εκεί συγκλονίστηκα. Και συνέχισε λέγοντας:

- Οι γιατροί μου είπαν ότι η αρρώστια έχει προχωρήσει, αλλά εγώ νιώθω μια χαρά!
- Πολύ χαίρομαι, του λέω. 
- Ναι. Το παν είναι να 'χεις καλή ψυχολογία! Και είμαι μια χαρά! Και τις βόλτες μου πάω και όλα. Πριν μερικά χρόνια έχασα το φως μου απ'το αριστερό μάτι, μα από θαύμα επανήλθε! Οι γιατροί δεν το πίστευαν.
- Φοβερό! 
- Όσο και να ζήσω, παλικάρι μου, ξέρω ότι η ζωή μου δεν είναι στα χέρια μου. Αλλά στα χέρια Του. Εκείνος ξέρει καλύτερα από μένα.
- Ω, πόσο σωστό.. Να μη στεναχωριέσαι όσο γίνεται...
- Μα δε στεναχωριέμαι καθόλου! Αφού δεν είναι κάτι που να εξαρτάται από μένα, τ'αφήνω όλα στα χέρια του Θεού.

(...)

Μιλήσαμε λίγο ακόμη και μετά αποχαιρετιστήκαμε. Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτό τον άνθρωπο... Παρόλο που είχε μια τόσο δύσκολη ασθένεια, δεν γόγγυσε. Δεν τα'βαλε με το Θεό. Παρόλο που έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, η ψυχούλα του δεν είναι σκληρή! Είναι φωτεινή, είναι γεμάτη ελπίδα, γεμάτη αγάπη! 
Ας το θυμόμαστε αυτό το περιστατικό κάθε φορά που μας συμβαίνουν δυσκολίες στη ζωή μας. Ο πόνος μπορεί να κάνει την ψυχή και την καρδιά μας ολοφώτεινη! Αρκεί να τον δεχτούμε σωστά και ν'αφηνομαστε στο πάνσοφο σχέδιό Του...
Δύσκολα πράγματα, μα αξίζουν τον κόπο.
Καλημέρα, καλή δύναμη :)

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Το αθέατο τικ-τακ

Στο γραφείο μου έχω ένα μικρό ρολόι. Εντελώς απλό. Αναλογικό. Κάθε δευτερόλεπτο ο δείκτης γυρνάει... Γυρνάει... Και ακούω το τικ-τακ, τον ήχο του . Μετράει το χρόνο, σημαδεύει τις στιγμές το απλό μου ρολόι.

Είναι, όμως, δυνατός ο ήχος του. Και κάποιες φορές απόλυτης συγκέντρωσης του βγάζω τη μπαταρία. Και.... απόλυτη σιγή. Νιώθω πλέον πως ξεπερνώ το χρόνο. Πως τον υπερβαίνω. Πως ζωγραφίζω μονοπάτια καινούρια. Μπορώ, χάρη σ'αυτό, να ζω αλλιώς τις στιγμές. Να τις απολαμβάνω και να τις γεύεται η καρδιά μου χωρίς μέτρημα, άγχος και ρυθμό.

Μια διαφορετική μουσική ακούγεται. Το αθέατο τικ-τακ των άχρονων στιγμών. Ορίζουν, έτσι, οι στιγμές το χρόνο κι όχι ο χρόνος τις στιγμές...

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Οι τελευταίες μέρες μου ή αλλιώς: Γνωρίστε την Ann


Είναι στ'αγγλικά. Μα το μήνυμα που που έχει να μας δώσει η Ann και η οικογένειά της είναι πέρα και πάνω από μεταφράσεις...
Με συγκλόνισε...

Το αφιερώνω με θαυμασμό, συγκίνηση και σιωπή σ'όλες τις ψυχές που πονούν και στις οικογένειές τους.

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Ποιος είναι ο δυνατός;


- Ποιος είναι ο δυνατός;
Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι.
Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους.
Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα σ'αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του.Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα, ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω απ'τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό και ψιθύρισε:
- Γεια σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "Το χρώμα του φεγγαριού", εκδ.Καλέντης"

υγ: Να με συγχωρείτε, καλοί μου φίλοι, όμως ο ελεύθερος χρόνος μου είναι αρκετά μειωμένος και δε ξέρω αν θα μπορώ να απαντώ προσωπικά στον καθένα σας! Θα το παλεύω, όμως, όσο μπορώ! Να με συγχωρούν κοι οι φίλοι bloggers που δε θα επισκέπτομαι τόσο τακτικά τους όμορφους ιστοχώρους τους. Θα επανορθώσω με την πρώτη ευκαιρία :)

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Η λογική του μεθυσμένου


Ένας τύπος μπαίνει σ΄ ένα μπαρ, κάθεται στη μπάρα και ζητάει πέντε ποτήρια ουίσκι.
"Όλα μαζί;" ρωτάει ο σερβιτόρος.
" Ναι, και τα πέντε" απαντά ο πελάτης, "σκέτα, χωρίς πάγο".
Τον σερβίρει , και ο πελάτης τα πίνει μονορούφι.
"Σερβιτόρε" λέει. "Τώρα, βάλε μου τέσσερα ποτήρια ουίσκι, χωρίς πάγο".
Ενώ αυτός τα σερβίρει, αρχίζει να βλέπει ότι ο πελάτης έχει αποκτήσει ένα χαζό χαμόγελο. Αφού πιεί συνεχόμενα και τα τέσσερα ποτήρια, προσπαθεί να σηκωθεί όρθιος, και καθώς αρπάζεται από τη μπάρα αναφωνεί¨" Αγόρι! Φέρε μου άλλα τρία ποτήρια ουίσκι" . Γελάει λίγο και προσθέτει :"Χωρίς πάγο".
Ο σερβιτόρος υπακούει και ο πελάτης τα ξαναπίνει γρήγορα. Τώρα δεν είναι χαζό μόνο το χαμόγελο αλλά και το βλέμμα. "Φίλε!" λέει τώρα με δυνατά φωνή, ""βάλε μου δύο ποτήρια από το ίδιο".
Το κατεβάζει και φωνάζει για γι΄άλλη μια φορά στον σερβιτόρο " Aδελφέ! Είσαι σαν αδελφός για μένα..." Γελάει με λόξυγκα και προσθέτει: "Βάλε μου άλλο ένα ποτήρι ουίσκι, χωρίς πάγο. Αλλά μόνο ένα, έτσι; Μονάχα ένα...".
Ο μπάρμαν τον σερβίρει. Ο τύπος κατεβάζει το ποτήρι και με μία μόνη γουλιά και, εξ αιτίας μιας ακαταμάχητης ζαλάδας, πέφτει στο πάτωμα εντελώς και οριστικά μεθυσμένος.
Από εκεί κάτω, λέει στο σερβιτόρο: "O γιατρός δε θέλει να με πιστέψει, αλλά εσύ είσαι μάρτυρας:"Όσο λιγότερο πίνω, τόσο χειρότερα γίνομαι!!!"

απ'το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Ιστορίες να σκεφτείς", εκδ. opera animus

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Νυχτερινές σκέψεις 2

Γράφοντας τις έκτακτες ανακοινώσεις για προσευχή εδώ στην αόρατη γωνιά, άρχισα να θυμάμαι όλους αυτούς τους ανθρώπους για τους οποίους προσευχόμαστε...

Περασμένα μεσάνυχτα. Το φεγγάρι ήδη έχει αρχίσει τη νυχτερινή του αθόρυβη πορεία. Αυτές οι ξεχωριστές στιγμές είναι που συνειδητοποιείς πως είσαι απερίσπαστα μόνος σου: εσύ και ο εαυτός σου. Ίσως αυτές οι στιγμές είναι που προσφέρονται πιο πολύ για να σκεφτείς, να θυμηθείς, να αναπολήσεις. Η νύχτα μάς κάνει πιο αληθινούς.
Αυτή την ώρα στο Άγιο Όρος οι μοναχοί κάνουν τον δικό τους (ανιδιοτελή!) μυστικό αγώνα προσευχής. Προσεύχονται για σένα, για μένα, για τους γνωστούς τους, για όσους πονούν ή είναι άρρωστοι, φτωχοί, καταπονημένοι, σε αδιέξοδα και δυσκολίες. Αγάπη στην πράξη δηλαδή...
Εγώ, μια χαρά. Έχω την ησυχία μου, το κρεβάτι μου το ζεστό, τα σκεπάσματά μου. Την υγεία μου. Τη δουλειά μου. Τα έχω όλα. Ξαπλωμένος αρχίζω να θυμάμαι όσους γνωστούς μου έχουν δυσκολίες: τη Μαρία, την Ελένη, το Γιώργο, τον Δημήτρη, τον Μιχάλη, τον..., τον...., την... Τόσοι και τόσοι... Αν τους αγαπάω πραγματικά, πρέπει και να το δείχνω.
Πες, ψυχή μου, ένα "Κύριε ελέησον" γι'αυτούς όλους. Πες το τώρα που μπορείς. Τώρα που ευκαιρείς. Πες το να το νιώσεις, να το ακούσουν τα τρίσβαθά σου. Μόνον έτσι θα έχει δύναμη η προσευχή σου. Στάξε ένα δάκρυ όχι εξαναγκασμένο και καταπιεστικό, μα ένα δάκρυ αγαπητικό, ειλικρινές. Και αφέσου μέχρι γλυκά να σε πάρει ο ύπνος.
Όλα είναι θέμα αγάπης τελικά....

photo by Silena

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Τίποτε δε χάθηκε! Μη στεναχωριέσαι









Αν νιώθεις αποδυναμωμένος  απ'τη σφοδρότητα των πειρασμών,
αν βλέπεις πως κοντεύεις να λυγίσεις,
ακόμα και αν έπεσες,

μη στεναχωριέσαι. Μην απελπίζεσαι.

Τίποτε δεν τελείωσε ακόμα. Τίποτα δεν χάθηκε. Αφού ακόμα είσαι ζωντανός, αφού ακόμα έχεις τη δυνατότητα, γονάτισε και προσευχήσου.
Ο Θεός, ο σταυρωμένος Θεός, ποτέ δεν έπαψε να μας αγαπά.

Όπως είμαστε.

Γεμάτοι σφάλματα, γεμάτοι αμαρτίες, γεμάτοι πάθη και σκοτεινιά.

Ποτέ δεν είναι αργά για να ξαναπροσπαθήσεις! 

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Το τζάμι....


Κάποτε ήταν ένα νέο ζευγάρι που μετακόμισε σε καινούργια γειτονιά.
 Καθώς έτρωγαν το πρώτο τους πρωινό στο νέο τους σπίτι, η γυναίκα κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε τη γειτόνισσα που εκείνη την ώρα άπλωνε την μπουγάδα της.
 "Ά, τα ρούχα δεν είναι και πολύ καθαρά", σχολίασε, "η γειτόνισσα δεν ξέρει να πλένει καλά. Μάλλον χρειάζεται να χρησιμοποιεί περισσότερο σαπούνι".
 Ο σύζυγος κοίταξε την μπουγάδα αλλά δε είπε τίποτα.
 Κάθε φορά που η γειτόνισσα άπλωνε την μπουγάδα της, η γυναίκα έκανε τα ίδια σχόλια. 
Ένα μήνα αργότερα, ένιωσε μεγάλη έκπληξη, όταν είδε ότι τα ρούχα που είχε απλώσει η γειτόνισσα ήταν πιο καθαρά και είπε στον άντρα της : "Για δες! Η γειτόνισσα έμαθε επιτέλους να πλένει! Αναρωτιέμαι ποιος την έμαθε".
 "Ξέρεις ξύπνησα νωρίς σήμερα το πρωί και καθάρισα τα τζάμια μας!" γύρισε και της είπε ο άντρας της.
(Έτσι συμβαίνει και στη ζωή. Ο τρόπος που βλέπουμε τους άλλους εξαρτάται από το πόσο καθαρά είναι τα "τζάμια μας").

Δ.Φιλίππου-Π.Καραντάνα, Ιστορίες για να ονειρεύεσαι ... παιχνίδια για να μεγαλώνεις

Απ'το φιλικό ιστολόγιο "Θρησκευτικά...αλλιώς!":εδώ

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Φόβος της μοναξιάς



Πάντα να θυμάστε πως φόβος της μοναξιάς είναι ο φόβος του εαυτού μας, του εγώ μας.

Απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, "Τα ραντεβού με τη Σιμόνη", εκδ. Φιλιππότη

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Συμβουλές από μια καρδιά γεμάτη αγάπη

> Κάνε εσύ αυτό που πρέπει να κάνεις κι ο Θεός θα κάνει κι Εκείνος αυτό που πρέπει να κάνει.

> Δεν πρέπει να παραδοθούμε στο θέλημά Του. Αυτό το κάνουν οι στρατιώτες. Εμείς, τα παιδιά Του, πρέπει να Του το προσφέρουμε το θέλημά μας μαζί με όλο τον εαυτό μας. Στο χάλι του. Και να Του πούμε: "Σου προσφέρω όλα μου τα στραβά και τα ατελή. Κάνε τα ίσια".

>Τι ωραίο που είναι το μυστήριο του αύριο!

> Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα σου. Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές. Πες το στους αγγέλους να το πάνε στα πόδια του Κυρίου και ζήτησέ Του άγγελο ειρήνης για να ειρηνεύσεις.

> Είμαστε χρήσιμοι μόνο όταν δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας. Και το αντίθετο.

γερόντισσα Γαβριηλία

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Θέλω


Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις
Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές

Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις
Θέλω τη βοήθειά σου κι όχι ν'αποφασίζεις για μένα
Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις
Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα
Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις
Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι
Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα
Θέλω να πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις
Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις

Θέλω να ξέρεις....πως σήμερα μπορείς
                 να βασίζεσαι πάνω μου....
Χωρίς όρους.

απ'το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Ιστορίες να σκεφτείς", εκδ.opera animus

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Φαέθων

Ο γιος του Ήλιου, ο ενθουσιώδης Φαέθων, ένα πρωινό ζήτησε απ'τον πατέρα του να σύρει εκείνος το άρμα των αγρίων αλόγων στο ταξίδι τ'ουρανού. Μα η απειρία του, οι απότομες κινήσεις των αλόγων και οι κεραυνοί του Δία τον έριξαν απ'τον ουρανό και ο θάνατος σφάλισε τα λαμπερά του μάτια στον Πάδο ποταμό.
(απ'την μυθολογία μας)

Είμαστε όλοι μας Φαέθοντες. Στης ζωής μας το ταξίδι ταξιδευτές γεμάτοι όρεξη μα και άπειροι. Δοκιμάζουμε ασυλλόγιστα, πράττουμε κάποιες φορές λανθασμένα. Όταν μας ανταμώνουν δυσκολίες, παρασυρόμαστε και πέφτουμε σαν τον γιο του Ήλιου.
Ευτυχώς, όμως, η αγάπη του Θεού μάς γλιτώνει έστω και την τελευταία στιγμή, αν το θελήσουμε ελεύθερα. 
Αλήθεια, έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πόσες φορές έχουμε κυριολεκτικά γλιτώσει την τελευταία στιγμή; Και πόσες φορές να έχουμε σωθεί χωρίς καν να το αντιληφθούμε; Και, τέλος, έχουμε αναλογιστεί ποτέ τις αμέτρητές μας αμαρτίες;
Είμαστε όλοι μας Φαέθοντες. Ευτυχώς, όμως, είμαστε και παιδιά του Θεού αγαπημένα... Ας γονατίζουμε, ας προσευχόμαστε, ας λέμε "ευχαριστώ" με την καρδιά μας. Η χάρη Του είναι ασύνορη... Όπως και η αγάπη Του. Έτσι που, από πορεία πτώσης,εκτοξευόμαστε πάλι σε πορεία θέωσης.

Καλημέρα :)

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Σ'αγαπάει μέσα στην αμαρτία σου

Διαβάζοντας το ανεκτίμητης αξίας έργο του Φ. Ντοστογιέφσκυ "Αδελφοί Καραμάζοφ" (εκδ. Γκοβοστή), άρχιζα ν'ανακαλύπτω φοβερά αποσπάσματα. Το παρακάτω απόσπασμα (βρίσκεται στον τόμο Α) είναι τμήμα ομιλίας του στάρετς Ζωσιμά και μιλάει για την άπειρη αγάπη του Θεού. Απολαύστε το...


- Τίποτα μη φοβάσαι, ποτέ μη φοβάσαι και μη θλίβεσαι. Μια και μετανοείς, όλα θα στα συγχωρέσει ο Θεός. Μα κι ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να γίνει στον κόσμο τέτοιο κρίμα που να μην το συγχωρέσει ο Κύριος σε κείνον που μετανοεί αληθινά. Μα κι ούτε το μπορεί ο άνθρωπος να κάνει ένα τόσο μεγάλο αμάρτημα που θα μπορούσε να εξαντλήσει την άπειρη αγάπη του Θεού. Ή μήπως μπορεί να υπάρξει τάχα ένα τόσο μεγάλο αμάρτημα που να ξεπεράσει την αγάπη του Θεού; 
Φρόντιζε μονάχα για τη μετάνοια, για την αδιάκοπη μετάνοια, κι όσο για τον φόβο, διώξ΄τον εντελώς απ'την καρδιά σου. Πίστευε πως ο Θεός σ'αγαπά τόσο που εσύ ούτε να το φανταστείς δε μπορείς. Σ'αγαπάει παρόλο που αμάρτησες. Σ'αγαπάει μέσα στην αμαρτία σου(...).

υγ: Χρόνια πολλά κι ευλογημένα σ'όλους όσους γιορτάζουν. Ο Θεός να σας έχει καλά. 
υγ2: Πολλά, πολλά χαιρετίσματα στους καλούς μας φίλους και σταθερούς αναγνώστες σε Γερμανία, Ρωσία, Σλοβενία, Ουκρανία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Αυστραλία και Καναδά!! Να είστε πάντα ευλογημένοι :)

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Η φωτογραφία της εβδομάδας


Ας χαρίσουμε ένα χαμόγελο όλοι μας σήμερα! 

Ευχαριστούμε πολύ την Έλλη για τη φωτογραφία.

υγ: Χρόνια πολλά σ'όσους γιορτάζουν σήμερα! Για το νόημα της σημερινής γιορτής, εδώ.

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Fairytale


Fairytale. Γαλήνια μελωδία του Ludovico Einaudi. Πλαισιωμένη διακριτικά με ήχο βροχής. 
Απ'τα αγαπημένα μου... 
Καλή ακρόαση

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

Προσευχή κατά των πειρασμών


Βρήκα μια προσευχή στο διαδίκτυο κατά των πειρασμών και είπα να στην μεταφέρω μέσω της γωνιάς...


Ευχή βοηθείας κατά των πειρασμών (του αγ. Νήφωνος)

Κύριε ο Θεός μου, ο αριθμών τα πάντα εν συνέσει, 
ο τον ουρανόν τανύσας και την γην διαστήσας τω σω κράτει της οικείας δόξης, 
ο δρακί κατέχων την σύμπασαν κτίσιν, 
δώρησαί μοι τω δούλω σου νίκην και ευστάθειαν κατά των πνευμάτων της πονηρίας, 
ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως.

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Μια χειμωνιάτικη ιστορία


Τα φύλλα έπεφταν απ την μεγάλη βελανιδιά στην άκρη του λιβαδιού. Έπεφταν απ’ όλα τα δέντρα. Ένα κλαδί της βελανιδιάς είχε φτάσει ψηλότερα απ τα άλλα και εκτεινόταν πάνω απ το λιβάδι. Δύο φύλλα κρεμόταν απ την άκρη του.

«Δεν είναι όπως πριν» είπε το ένα φύλλο στο άλλο.
Όχι, είπε το άλλο φύλλο, πολλά από μας έχουν πέσει απόψε και είμαστε σχεδόν τα μόνα που έχουν απομείνει στο κλαδί.
«Δεν ξέρεις ποιό θα είναι το επόμενο» είπε το πρώτο φύλλο. «Ακόμα κι όταν κάνει ζέστη και ο ήλιος λάμπει, μια καταιγίδα ή μερικά σύννεφα έρχονται κάποιες φορές και πολλά φύλλα κόβονται κι ας είναι μικρά. Δεν ξέρεις ποιό θα είναι το επόμενο.»
«Ο ήλιος σπάνια βγαίνει τώρα» αναστέναξε το πρώτο φύλλο «και όταν βγει δε μας ζεσταίνει καθόλου. Πρέπει να ζεσταθούμε ξανά.»
«Είναι αλήθεια» είπε το πρώτο φύλλο, «είναι αλήθεια ότι άλλα έρχονται και παίρνουν τη θέση μας όταν πέφτουμε και μετά απ αυτά άλλα κι άλλα περισσότερα;»

«Είναι πραγματικά αλήθεια» ψιθύρισε το δεύτερο φύλλο. «Δεν μπορούμε να το φανταστούμε, είναι πέρα απ τις δυνάμεις μας.»
«Με κάνει να στεναχωριέμαι πολύ» αποκρίθηκε το πρώτο φύλλο.
Έμειναν για λίγο σιωπηλά.
Έπειτα το πρώτο φύλλο αναρωτήθηκε, «Γιατί πρέπει να πέφτουμε;»
Το δεύτερο φύλλο ρώτησε «τι παθαίνουμε όταν πέσουμε;»
«Βυθιζόμαστε κάτω»
«Τι υπάρχει από κάτω μας;»
Το πρώτο φύλλο απάντησε «δεν ξέρω.
Μερικοί λένε ένα πράγμα άλλοι λένε άλλο, αλλά κανείς δεν ξέρει»
Το δεύτερο φύλλο ρώτησε «αισθανόμαστε τίποτα, γνωρίζουμε τίποτα για μας όταν είμαστε εκεί κάτω;»
Το πρώτο φύλλο απάντησε «ποιός ξέρει; Κανείς απ αυτούς που έπεσαν εκεί δεν έχει γυρίσει πίσω για να μας πει.»
Έμειναν ξανά λίγο σιωπηλά. Μετά το πρώτο φύλλο είπε τρυφερά στο άλλο «μην ανησυχείς όμως τόσο πολύ, εσύ τρέμεις!»
«Αυτό δεν είναι τίποτα» απάντησε το δεύτερο φύλλο «το τελευταίο πράγμα είναι ότι τρέμω. Δεν νιώθω σίγουρη ότι κρέμομαι καλά απ το κλαρί όπως ένιωθα.
Ας μη μιλάμε άλλο για τέτοια πράγματα είπε το πρώτο φύλλο.
Τότε το άλλο απάντησε «όχι, ας τα αφήσουμε. Αλλά για τι άλλο να μιλήσουμε;» Σιώπησε λίγο αλλά συνέχισε έπειτα από λίγο «Ποιό από μας θα… ποιο από μας θα πέσει πρώτο;»
«Έχουμε ακόμα πολύ χρόνο για να ανησυχήσουμε γι αυτό», την διαβεβαίωσε το δεύτερο φύλλο. «Ας θυμηθούμε πόσο όμορφα ήταν, πόσο υπέροχα, τότε που ο ήλιος έβγαινε και έλαμπε τόσο ζεστά και νομίζαμε πως θα εκραγούμε από ζωή! Θυμάσαι; Και την πρωινή δροσιά και τις ήρεμες και υπέροχες νύχτες;»
«Τώρα οι νύχτες είναι άσχημες» παραπονέθηκε το δεύτερο φύλλο, «και ατελείωτες»
«Δεν πρέπει να παραπονιόμαστε», είπε το πρώτο φύλλο μαλακά, «Έχουμε ξεπεράσει τόσα, τόσα πολλά.»
«Έχω αλλάξει τόσο πολύ;» ρώτησε το δεύτερο φύλλο ντροπαλά αλλά αποφασιστικά.
«Ούτε στο ελάχιστο» την διαβεβαίωσε το πρώτο φύλλο. «Το σκέφτεσαι αυτό μόνο επειδή εγώ έχω γίνει τόσο κίτρινο και άσχημο. Αλλά είναι  διαφορετικά στην περίπτωσή σου.»
«Με κοροϊδεύεις», είπε το δεύτερο φύλλο.
«Όχι, καθόλου!»  αναφώνησε το πρώτο φύλλο αμέσως, ¨πίστεψέ με, είσαι τόσο γλυκιά όσο την μέρα που γεννήθηκες. Εδώ κι εκεί μπορεί να υπάρχει κάποιο μικρό κίτρινο σημάδι, αλλά μόλις που φαίνεται και σε κάνει μονάχα όμορφη, πίστεψέ με.»
«Σ ευχαριστώ», ψιθύρισε το δεύτερο φύλλο λίγο συγκινημένο, δεν πιστεύω όλα όσα μου είπες αλλά σ ευχαριστώ που είσαι τόσο ευγενική. Ήσουν πάντα καλή με μένα. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω πόσο καλή ήσουν.
«Σώπασε» είπε το άλλο φύλλο και δε μίλησε, ήταν τόσο ταραγμένη για να μιλήσει.
Τότε σώπασαν και τα δύο. Πέρασαν ώρες.
Ένας υγρός άνεμος φύσηξε, κρύος και δυνατός ανάμεσα απ’τις δεντροκορφές.
«Αχ, τώρα..» είπε το δεύτερο φύλλο, «εγώ θα…»
 Και η φωνή της έσπασε. Είχε κοπεί από το κλαρί και έπεφτε κάτω.
Ο χειμώνας είχε έρθει.

αναδημοσίευση από περσινή μας ανάρτηση. 

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Δέκα, εννιά, οχτώ...

Μπορεί να ακουστεί ασύμβατο, όμως αισθάνομαι πως δεν υπάρχει χρόνος που φεύγει και χρόνος που έρχεται. Ακούγεται κάπως περίεργο, μα έτσι το νιώθω. Τα ρεβεγιόν, οι βραδινές εορταστικές τράπουλες, τα ξεφαντώματα της παραμονής εικονίζονται μπροστά μου τυλιγμένα με το πέπλο του εφήμερου και του ανούσιου. Δέκα, εννιά, οχτώ...

Ναι, είναι όμορφο το να έχεις την αίσθηση του χρόνου. Μα η μέτρηση αυτή -όπως γίνεται- με κάνει να προβληματίζομαι. Μετράω; Ναι, μετράω. Όχι όμως τα χρόνια, μα τις στιγμές. Το κάθε τικ-τακ της καρδιάς μου. Όχι του ρολογιού. Ποτέ μου δε θέλησα να γίνω σαν το ρολόι: που μετράει τις στιγμές, μα δεν τις ζει. Εφτά, έξι, πέντε...

Αν κάτι θα κρατούσα στη μνήμη μου απ'την χρονιά που φεύγει, θα ήταν μονάχα αυτός ο ανεπαίσθητος θόρυβος, σαν ψίθυρος: η καρτερία του κόσμου. Η υπομονή όλων μας. Η δύναμη για τη ζωή και η αποφασιστικότητα. Η μετάνοια. Καθένα σε μια βαλίτσα όνειρα. Τέσσερα, τρία, δύο...

Κάνοντας μια αέναη αναμόχλευση του παρελθόντος μου, βλέπω παντού κηλίδες της αμαρτίας μου. Πόσο βρώμικος είμαι απέναντι στο Θεό... Πόσο λίγος, πόσο τιποτένιος. Κοιτάζω και τους γύρω μου συνανθρώπους και αμέσως θυμάμαι το πόσο κουμπωμένος ήμουν στην αγάπη. Πώς βλέπω τους γύρω μου; Όχι, όχι. Δε θέλω να τους συγκρίνω με τον δικό μου εαυτό. Δεν είμαστε στατιστικά στοιχεία, μα ανάσες αιωνιότητας. Ένα, μηδέν...

Μηδέν. Πόση αγάπη στ'αλήθεια έχω; Ή λίγο διαφορετικότερα: Ποια αγάπη έχω;  Αυτό ας ρωτάει ο καθένας μας τον εαυτό του. Γεμίσαμε μάσκες και προσωπεία και χάνουμε τον εαυτό μας. Μπορούμε ν'αγαπάμε την ανθρωπότητα ολόκληρη και να μισούμε τον καθένα προσωπικά*. Μήπως γίνομαι θεατρική παράσταση για να εισπράττω χειροκροτήματα; Τελικά, άλλο η ονειροπόλα αγάπη που είναι βιαστική και διψάει για δόξα και άλλο η αληθινή, γνήσια αγάπη που είναι αθέατη και σιωπηλή...

Μηδέν. Η στιγμή που μετράει και σε λίγο χάνεται. Να πω μια ευχή. Να κοιτάξω στα μάτια τον πεσμένο απ'την αμαρτία εαυτό μου και να ξανασηκωθώ... Ο Χριστός δεν ήρθε για τους άγιους και τους τέλειους. Για μένα ήρθε που του καρφώνω συνεχώς πληγές στα άγια του χέρια. Και μετά από λίγο, σταλαγματιές δάκρυα ποτίζω το Σταυρό του. Είμαι κράμα μικρότητας και μεγαλείου**. Ο Χριστός ήρθε για μένα. Για να μου δώσει το χέρι του και να ξανασταθώ στα πόδια μου. Ξανασηκώνομαι και ξαναπερπατώ. Αλλοιωμένος απ'τη Χάρη. Νέα χρονιά. Μυστήριο μέγα. 

Νέα στιγμή. Στιγμή μοναδική. Μετάνοια. Αγάπης μελωδία. Στιγμή αιώνια.

Σε κούρασα. Συγχώρα με. Καλημέρα.

Two photos' copyrights: http://maximumdiluvium.tumblr.com/

Φ.Ντοστογιέφσκυ. 
** λέει εύστοχα ο π.Ανδρέας Κονάνος

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Ανακοίνωση

Αύριο, οι νικητές του διαγωνισμού για τα CD θα ενημερωθούν με mail ώστε να διευθετηθεί το θέμα της αποστολής.

Καλή και ευλογημένη χρονιά!

Η αόρατη γωνιά σας εύχεται ολόθερμα χρόνια πολλά!
Καλή χρονιά κι ευλογημένη! Ειρηνική, αγωνιστική και γεμάτη αγάπη!