Disable_right_click


Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Η εκρηκτικότητα της απλότητας

Σηκώθηκε κι εκείνο το πρωί, πλύθηκε και άναψε το μικρό καντηλάκι στο δωμάτιό του. Έκανε μια καρδιακή προσευχή και πήρε την τσάντα του κι έφυγε για το Πανεπιστήμιο. Ο καιρός είχε γλυκάνει. Δεν έβρεχε πια. Έτσι, δεν πήρε το λεωφορείο, αλλά αποφάσισε να περπατήσει μέχρι τη σχολή του. 
Έβγαλε το mp3 του και φόρεσε τα ακουστικά. Έβαλε τους χαιρετισμούς της Παναγίας και για 12 περίπου λεπτά, προσευχόταν περπατώντας. Άπειροι άνθρωποι πέρασαν δίπλα του. Δεν τον κατάλαβε κανείς. Όμως, εκείνος αθόρυβα και μυστικά κυνηγούσε τον Θεό...
Φτάνοντας στη σχολή, πήγε στο κυλικείο για να πιει με την παρέα του τον καθιερωμένο καφέ. Πρόσχαρος καθώς ήταν και χαμογελαστός, πολλές φοιτήτριες και πολλοί φοιτητές τον ήθελαν κοντά τους. Είπαν τα ανέκδοτά τους, μίλησαν για τα χτεσινά νέα και ανέβηκαν για τις παρακολουθήσεις. Οχτώ μέχρι δύο το μεσημέρι. Πήγαν μετά στη λέσχη, έφαγαν και αποχαιρετίστηκαν. 
Δεν είχε άλλο μάθημα εκείνη τη μέρα και γύρισε στο σπίτι του. Σε όλη τη διαδρομή, το χέρι του μέσα στην τσέπη του παντελονιού. Αν πρόσεχες καλύτερα, θα καταλάβαινες ότι είχε ένα οχταράκι κομποσκοινάκι και έλεγε συνέχεια την ευχή: "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με". Ζούσε το Χριστό την κάθε στιγμή της μέρας χωρίς να αποκόπτεται απ'τους γύρω του. Αν τον ήξερες λίγο πιο καλά, θα παρατηρούσες τη ματιά του να πετάει και να αρμενίζει σ'άλλους ουρανούς...
Το απόγευμα μου είπε:
Τι λες; Θες να πάμε καμιά βόλτα; Να περάσουμε λίγο και απ'τον Εσπερινό και μετά να πάμε προς το πάρκο; Εννοείται πως δέχτηκα. Ήταν τόσο απλός και τόσο προσηνής άνθρωπος που χαιρόσουν την παρουσία του. Σου μετέδιδε αυτή την χαρά του... (Λένε πως αυτό που έχεις στην καρδιά σου επηρεάζει και τους άλλους...)
Όσο κάναμε βόλτα, βροχή τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα στο κινητό του. Τον παρακαλούσαν: Πότε θα βρεθούμε, πότε θα βγούμε. Άλλους τους έστελνε σημειώσεις, άλλους τους βοηθούσε στις εργασίες. Μάλιστα, θυμάμαι ότι πήγαινε τακτικά και έκανε τα ψώνια για 2 ηλικιωμένα ζευγάρια.
Ήταν ο άνθρωπος-χαμόγελο! Η ζωή του ήταν εκρηκτικά απλή και ταυτόχρονα τόσο ενδιαφέρουσα. Απορούσα πώς μπορούσε ακόμα και στις πιο μεγάλες αδικίες ή προβλήματα να είναι τόσο ειρηνικός. Η αίσθηση του υπερφυσικού που ζούσε βαθιά μέσα του με συγκινούσε και μ'έκανε να αποδέχομαι την ευλογία της παρουσίας του. Το απόλυτου του μηδενισμού που οι επιφανειακοί άνθρωποι γύρω του προπαγάνδιζαν δε μπορούσε να σβήσει αυτή την υπέροχη φλόγα της θεϊκά ερωτευμένης καρδιάς του.
Το βράδυ επέστρεφε σπίτι του για να κάνει τις δουλειές του, να ξαναδιαβάσει λίγο. Και πριν ο ύπνος της νύχτας σφαλίσει τα βλέφαρά του, εκείνος θα έστελνε την προσευχή του, σαν ευωδιαστό θυμίαμα, στο θρόνο του Θεού...
Αυτός ο φίλος μου αποτελεί για μένα σταθμό ζωής. Μέσα στην πολύβουη και αποπνικτική καθημερινότητα, ένα τόσο αόρατο, γλυκό και καταπληκτικό πρότυπο ζωής. Έστω και αν τώρα, αρκετά χρόνια μετά, δε μπορώ να τον βλέπω συνέχεια, αφού είναι μοναχός σε μοναστήρι μακρινό. Τον νιώθω, όμως, να με στηρίζει. Η ομπρέλα της προσευχής του σαν ασπίδα στις δικές μου πρωτόγνωρες δυσκολίες. Ή προτροπή μετάνοιας στην ανατριχίλα της αμαρτίας μου.

Στο τραίνο της ζωής μας πάντα ο Θεός έστελνε και στέλνει ανθρώπους γνήσιους. Ψυχές ανέγγιχτες απ'τον ακαθόριστο ολοκληρωτισμό του υλισμού. Ας προσευχόμαστε μονάχα να τους αναγνωρίζουμε. Γιατί η παρουσία τους είναι τόσο αθόρυβη...




υγ: Νέα ψηφοφορία. Δες πάνω δεξιά... 

21 σχόλια:

  1. Με συγκίνησες!Να είσαι καλά!Πράγματι κάποιοι άνθρωποι αποτελούν σταθμό στη ζωή μας,μας αλλάζουν προς το καλύτερο,μας κάνουν να δούμε τη ζωή αλλιώς,πιο πνευματικά,πιο μέσα-από-το-Θεό!Εύχομαι κι εμείς να ωφελούμε αντίστοιχα άλλους ανθρώςπους,με τον τρόπο μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Άννα-Μαρία...
    Νιώθω πως είμαι πολύ τυχερός που αυτός ο άνθρωπος είναι φίλος μου. Και παρόλο που είναι πάρα πολύ μακριά, η προσευχή του αισθητά με συντροφεύει στο εδώ και τώρα της καθημερινότητάς μου.

    Πολλοί μπορούν να πουν ότι αυτά είναι παραμύθια. Αλλά μόνο η καρδιά αντιλαμβάνεται τέτοιες εμπειρίες... Και, αν το νιώσεις, τότε βεβαιώνεσαι. Στηρίζεσαι. Πιστεύεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικό το ιστολογιό σας. Η εν λόγω ανάρτηση δίδει πρακτικά το αδιαλείπτος προσεύχεσθε και όχι μόνο. Θα το καταχωρήσω στα ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ. Σας καλώ να επισκευφθείτα τα ιστολόγιά μου http://namarizathema.blogspot.com/ και http://e-puzzle.blogspot.com/.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλωσόρισες Βαγγέλη...
    Ναι, θα τα κοιτάξω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. έχεις διαβάσει το βιβλίο Μικαέλ του Θεοφάνη Ιωάννου;
    αν όχι, να στο στείλω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φοβερή ανάρτηση Σεβάχ, θα το αποθηκεύσω να το παρακολουθώ. Πραγματικά τέτοια άρθρα τα οποία αναφέρονται σε θέματα τόσο απτά σε σου δίνουν δύναμη.
    Να είσαι πάντα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πόσο ζηλεύω αυτούς τους ανθρώπους που έχουν βρει το νόημα της ζωής τους. Που έχουν βρει το Θεό και ό, τι κάνουν είναι καλώς καμωμένο και ουσιαστικό. Που έχουν βρει τον τρόπο να αντέχουν τον πόνο τη ζωής και να γεύονται τη γλύκα της. Συχνά αναρωτιέμαι αν υπάρχουν στ' αλήθεια. Μεγάλη ευλογία που υπάρχει τέτοιος άνθρωπος στη ζωή σου. Εύχομαι κι εσύ και όλοι μας να γίνουμε έτσι για τους συνανθρώπους μας. Αυτό είναι παράδεισος νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα φίλε/η Π!
      Έτσι είναι... Συμφωνώ.
      Μακάρι να γινόμαστε άνθρωποι ένθεοι μέρα με τη μέρα :)

      Διαγραφή
  8. Υπάρχουν τρία κολπάκια για να μην τσατιζόμαστε με τους άλλους. 1) Να σκεφτούμε τον Ιησού επάνω στο Σταυρό που συγχώρησε τους σταυρωτές του και εγώ τώρα θυμώνω μέσα μου για ένα ποταμό ζήτημα 2) Πάω να τσακωθώ με το αδελφό μου αφού έχωμε το ίδιο Πατέρα τον Θεό 3) Να προλάβω πρίν ξεσπάσει η καταιγίδα του Καυγά να σκεφτώ τα παραπάνω και αμέσως μετά εκ καρδίας να Τον παρακαλέσω: Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος που για μένα Σταυρώθηκες ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τέτοιοι άνθρωποι θα έπρεπε να είμαστε, αλλά δεν είμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γι'αυτό μας αφήνει στη ζωή ο καλός Θεούλης, όπως έλεγε μια φίλη:
      για να γίνουμε όσο καλύτεροι στην ψυχή μπορούμε!

      Διαγραφή
  10. Μπορώ να το αναδημοσιεύσω στο ΜΑΖΙ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ; http://mazi-xeri-xeri.blogspot.gr/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πόσο όμορφη ιστορία.....
    Και πόσο τυχερός είσαι που έχεις τέτοιους φίλους!!!!!
    Να είσαι πάντα καλά!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Ελένη μου.
      Ναι... Τέτοιοι φίλοι είναι σπάνια διαμάντια!

      Διαγραφή
  12. Ήρθα εδω μετα την προτροπή της αόρατης γωνιάς, και χαίρομαι για ό,τι διαβάζω!
    να είσαι καλά Σεβάχ θαλασσινέ! ευτυχώς και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι όπως αυτός, όπως είπες!καλή σαρακοστή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή