Ο άγιος Ποιμένας έκανε προσευχή όλη νύχτα και ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του. Όλη νύχτα,ε; Όλη νύχτα! Όρθιος στην προσευχή. Στο κελλί του. Ασκητικός, αυστηρός, ανόθευτο το κρασί της άσκησής του στην προσωπική του ζωή. Μπορούσε, ήθελε, άντεχε, το έκανε.
Όμως, όταν μια φορά στην εκκλησία καθότανε ένας άλλος ασκητής και τον πήρε λίγο ο ύπνος τον άλλον, ο αββάς Ποιμένας τού έβαλε το κεφάλι του στον ώμο του. Για να ακουμπήσει ο νυσταγμένος. Και του λέει ένας άλλος:
- Δώσ'του μία να ξυπνήσει.
- 'Όχι, βρε. Άσ'τονε τον άνθρωπο. Έχει κουραστεί. Άσ'τον να κοιμηθεί λίγο.
- Μα μέσ'στην εκκλησία να κοιμάται;
- Είναι πολύ κουρασμένος. Θα κάνουμε εμείς προσευχή γι'αυτόν. Θα προσευχηθούμε και γι'αυτόν".
Τι ωραίο πράγμα, ε; Να μη θέλει να δει τον άλλον να βασανίζεται.Αυτή η αγάπη...
απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου